قبر شاه عباس اول صفوی بر طبق روایات معتبر در رواق جنوبی بقعه حبیب بنموسی واقع شده است. بقعه امامزاده حبیب بن موسی بن جعفر(ع) از زیارتگاههای معتبر و قدیمی شهرستان کاشان میباشد و مردم این شهر توجه خاصی به آن دارند. ساختمان اصلی این امامزاده متعلق به قرن هفتم هجری است و ظاهرا در زمان صفویه مرمت و توسعه یافته و بر تزئینات داخلی آن افزودهاند. این امامزاده دارای دو سر در و گنبدی کاشی کاری میباشد و نقاشی و کاشیهای ضریح این بقعه در نوع خود بینظیر و جالب میباشد. قبر حبیب بن موسی در داخل ضریح برنجی قرار دارد و بر روی آن کاشیهای زیبایی از عهد مغول قرار گرفته است. در چوبی امامزاده از جنبه ظرافت و زیبایی دارای اهمیت زیادی است و بر روی قابهای دو لنگه آن به خط ثلث برجسته نام امامزاده و سازنده آن حکاکی شده است.
میان صفه واقع در جنوب غربی بقعه امامزاده حبیب بنموسی سنگ سماق سیاه رنگی وجود داردکه این سنگ خوش تراش و صیقلی قبر شاه عباس اول را مشخص میکند. بر پیشانی و صفحه روی سنگ چنین حجاری شده است: (کل شیئی هالک الا وجهه الحکیم و الیه ترجعون) در سه طرف سنگ نیز به خط رقاع آیه الکرسی نقر شده است.
در زیر این سنگ سردابه آجری وجود دارد که در کف آن آثار سه قبر دیده میشود و در پای دیوار سردابه سنگ نبشتهای است که روی آن نگاشته شده است: (وقف نمود جناب دولت ماب الواصل الیجوار رحمها… الملک الاحد خواجه محمد طاهر بن خواجه میرولی نیشابوری این مسجد و رواق ومنبر، وفات نمود در تاریخ شهر ربیعالاخر 1001 هجری).
باستان شناسان و مورخان قبر وسط را متعلق به شاه عباس دانستهاند. به گفته اسکندربیک منشی در تاریخ عالم آرای عباسی جسد شاه ابتدا بعنوان امانت در این سردابه نهاده شد و بعدها در کف همان سردابه به خاک سپرده شد.
امامزاده حبیب بنموسی و آرامگاه شاه عباس از بناهای تاریخی و مشهور کاشان بشمار میروند و گروه زیادی از محققین داخلی و خارجی از آن بازدید بعمل میآورند. قبر ساده و بیتکلف این شاه قدرتمند از نکات عبرت آموز تاریخ ایران زمین است که درسهای بزرگی را به مشاهده کنندگان آن میآموزد.
منابع:
1 ـ کلانتر ضرابی، عبدالرحیم: تاریخ کاشان، به کوشش ایرج افشار، تهران، امیرکبیر، 1357.
2 ـ نراقی، حسن: آثار تاریخی شهرستانهای کاشان و نطنز، تهران، انجمن آثار ملی، 1348.
3 ـ ــــــــ: تاریخ اجتماعی کاشان، تهران، دانشگاه تهران، 1345.
4 ـ کاشان در آینه گذشته و حال، کاشان، انجمن ادبی صبا، 1349.