عاشورا و جلوه های آن در ادبیات معاصر

مقدمه:

عاشورا هم اوج حماسه است و هم اوج تراژدی، چشم تاریخ چنین حماسه شکوهبار و چنین تراژدی خونرنگی را ، در سراسر حیات بشر، هرگز ندیده است. عاشورا، حماسه است؛ از آن رو که امام حسین (ع) یک تنه و بی سلاح ، رویاروی حکومتی سفاک ایستاد. به یزید دست بیعت نداد و گفت: کسی مانند من ، با کسی مانند یزید، بیعت نخواهد کرد.

در مقابل زور ، گردن خم نکرد و تن به ذلت نداد و آشکارا گفت: مرگ با عزت بهتر است از زندگی با ذلت. ایستاد، جنگید، زخم برداشت، کشته شد ؛ اما همه زخم‌ها در جلو بدنش بود. بدان رو که به دشمن پشت نکرد. استفاده از شعر به عنوان یکی از راهکارهای اساسی انتقال احساس و اندیشه ، سابقه طولانی دارد و همواره مورد استفاده بوده است. یکی از این حوزه ها که شعر به خوبی توانسته در آن عرصه وارد شود و به انتقال بار عظیم اندیشه و احساس بپردازد، مقوله عاشورا است ، شعر آئینی همواره در مراسم مختلف مذهبی و به ویژه در انتقال حماسه عظیم عاشورا مورد استفاده قرارگرفته است و سرایش شعر در این باره، همیشه مورد توجه شاعران بوده است. پس از واقعه عاشورا حدود سه قرن شعر آئینی و مذهبی در سکوت و خفقان ناشی از حکومت‌های جور قرار می گیرد، پس از این مدت معزالدوله احمد بن دیلمی که بر بخش‌هایی از عراق، خوزستان و فارس حکومت می رانده است، فرمانی صادر می کند که به موجب آن از عاشورای آن سال تمام بخش‌های حکومتی تحت سیطره او برای عزاداری حسینی (ع) در ملأ عام ، آزادی عمل به‌دست می‌آورند.

[download id=”65810″]