پایگاه علمی سعید سان دانلود رایگان مقالات علمی کنفرانس و ژورنال
رشته :کارشناسی ارشد فیزیولوژی ورزشی
شناگر ممکن است با کشیدن نفسی آرام و عمیق خود را برای غواصی آماده کند، بعد به آرامی در آب غوطه ور شود و هوای فرو داده را بتدریج خارج کند تا جایی که تپش قلب شدت یابد.
در غواصی،برای پایین رفتن، سر باید به جلو و بر روی سینه خم شود؛ پشت باید حالت کمانی به خمود بگیرد؛پاها باید با شدتی بیش از حد معمول به خارج رانده شود، اما دستها و ساعدها، بر خلاف شنا،به جای آنکه به جلو ضربه بزند،باید بیشتر به طرف عقب حرکت کند،یا ازسطح پایینتری بیرون آمده بیشتر به طرف پشت کشیده شود…
هنگام شنا کردن در عمق متوسط هم،سر باید کمی به طرف پایین باشد و پاها کمی بالاتر از زمان شنا کردن بر روی سطح آب به خارج رانده شود؛و اگر شناگر گمان می کند که بیش از حد معمول به سطح آب نزدیک شده؛ باید کف دستهایش را به طرف بالا فشار دهد.
برای بالا آمدن، باید چانه را به طرف بالا گرفت، به پشت حالت مقعر(گودی)داد،با دستها به طرف بیرون و بالا ضربه زد، و بسرعت پایین آورد.
غواصی، هموستاز فشار داخلی و غلظت گازهای بدن را مختل می کند. هر دو نوع اختلال منجر به تغییراتی در ترکیب و حرکت مایعات بدن می شود.دستگاههای قلبی-عروقی و تنفسی،برای تنظیم فشار و گازها ضروری اند.با وجود این، زمانی که فشار بیش از حد غواصی در عمق آب(محیط پرفشار)بر ظرفیت انطباق پذیر این دو دستگاه غلبه کند،بیماری ها و آسیب دیدگهای غواصی رخ می نماید.
هر چند بدن شما با کمترین تلاش می تواند با پر فشاری سازگاری یابد، اما وسایل ویژه ای جهت کمک به واکنش های فیزیولوژیکی طبیعی بدن و تامین گازهای مورد نیاز ریه ها لازم است.
تاریخچه ی غواصی
نخستین توصیف از ورزش غواصی به روش حبس کردن نفس به عنوان یک فعالیت ورزشی .مع هذا،دست کم از 260 سال قبل از میلاد، غواصی به منظور کسب رزق و روزی وجود داشته است.
با وجود این، تا همین 300 تا 400 سال قبل که سلسله پیشرفت هایی فنی، زیر آب رفتن و ماندن دراز مدت در عمق آب را میسر ساخت، ماجراجویی های انسان را زیر آب فقط به روش غواصی با حبس نفس انجام می شده است.
در 1531،یک ناقوس غواصی ساخته شد که به لحاظ ظاهری، ته آن، به طرف دریا سوراخ بود. این وسیله وزن زیادی داشت و در وضعیت عمودی بر روی آب شناور باقی می ماند.
در 1690،ستاره شناسی به نام سر ادموند هالی، لوله ای چرمی ساخت که از طریق آن هوای سطح آب به مخزن های غوطه ور در زیر آب منتقل می شد؛این لوله،هوای مود نیاز ناقوس های غواصی را، واقع در عمق 18متری(60پایی) تأمین می کرد.
در نخستین نمایش طرز کار این دستگاه،هالی به اتفاق چهار نفر دیگر، تقریباً 1/5 ساعت در عمق 18 متری رودخانه ی تمز،در بریتانیای کبیر،به سر بردند.
در 1715،جان اتبریج انگلیسی نخستین لباس غواصی یک نفره را ساخت.
خوشبختانه،از 1788تا 90 سال بعد،چهار پیشرفت فنی مهم،امر غواصی را بهبود بخشید،نخستین مورد پمپی بود که هوای فشرده را از سطح آب به ناقوس غواصی یا خود غواص می رساند. مورد دوم،لباسی تمام قد ضد آب بود که آگوست سیب در 1840ابداع کرد.
سومین پیشرفت، « تنظیم کننده ی مبتنی بر نیاز (فشار) » بود، ساخته ی یک مهندس فرانسوی در 1866.
آخرین پیشرفت، اختراع نخستین وسیله ای بوده که امکان تنفس را در خود محفظه میسر می ساخت.در این وسیله،که ساخته ی هنری فلوس و اگوست سیب در 1878 است،از دستگاه محتوای اکسیژن خالص استفاده می شد که جذب کننده ی دی اکسید کربن نیز بود.
فرمت فایل: Powerpoint (قابل ویرایش)
تعداد صفحات: 27
حجم: 6.38 مگابایت