با افزایش جمعیت شهرها و در نتیجه تقاضای روزافزون سفر، گاراژه ها هر روز پذیرای مراجعین بیشتری شدند و به تدریج به صورت یک معضل شهری بویژه برای شهرهای بزرگ درآمدند. از همین رو مسئولین امور به فکر ساماندهی حمل و نقل مسافر در شهر افتادند و در نتیجه لایحه قانونی احداث پایانه های مسافربری و جلوگیری از تردد اتومیبل های بین شهری در اردیبهشت ماه سال 1359 در مجلس شورای انقلاب اسلامی ایران به تصویب رسید.
قانون احداث پایانه ها ( ترمینال) دارای سه آئین نامه است که آئین نامه اول آن درباره تشکیل شرکت های تعائنی مسافربری است. در آئین نامه و برجسب مواد هفت گانه آن آمده است: این شرکتها از نظر درون سازمانی دارای اساسنامه و هیات مدیره، مدیر عامل، رئیس هیات مدیره و بازرسان بوده، تحت نظارت مستقیم سازمان مرکزی تعاون کشور تشکیل می شود. امور برون شرکتی آنها (ارائه خدمات مسافربری) به موجب ماده 3 قانون یادشده به عهده شهرداری گذاشته شده است.
آئین نامه دوم شامل: نحوه واگذاری غرفه ها و میزان اجاره بهای آنهاست، که از طرف شهرداری به صورت نمایندگی به شرکتهای تشکیل شده تحت نظارت سازمان مرکزی تعاون کشور واگذار می گردد.