لکنت زبان ( اختلال گفتاری )

لکنت زبان ( اختلال گفتاری )

لکنت زبان عمدتاً و بطور کلی جز در موارد استثنایی در دوران خردسالی آغاز شده و یک پدیده خاص دوران کودکی است. معمولا از سنین 2 تا 4 سالگی شروع می‌شود. لکنت زبان از مهمترین و متداولترین اختلالات تکلمی است. در سنین 6 تا 7 سالگی نیز که مصادف با زمان آغاز مدرسه می‌باشد به لحاظ ویژگیهای عاطفی و سازگاری اجتماعی خاص این دوره موقعیت مناسبی است برای بروز لکنت زبان در میان کودکانی که بیشتر مستعد چنین اختلالی می‌باشند. گاهی از موارد در دوران بلوغ نیز افرادی که قبلا به نحوی لکنت زبان داشته‌اند دچار لکنت زبان می‌شوند.

در واقع سن، شرایط و ویژگیهای بلوغ نیز احتمالا در تغییر شکل یا تشدید لکنت موثر است. لکنت زبان در میان پسران بیشتر از دختران است و در بررسی‌ها و تحقیقات مختلف نسبتی در حدود 70 درصد برای پسران و 30 درصد برای دختران ذکر گردیده است. بسیار دیده‌ایم که بعضیها به هنگام صحبت، لکنت زبان دارند؛ یعنی زبان‌شان بر سر برخی از حروف گیر می‌کند. با چنین افرادی باید با ملایمت رفتار کرد؛ ولی متاسفانه عده‌ای هستند که کند زبانی را دستاویز شوخی و ریشخند می‌پندارند. کندی زبان در جایی پیش می‌آید که دستگاههای تکلم انسان دچار پاره‌ای از تشنج‌هاست؛ از اینرو ادای کلمات ناگهان به مانع برخورد می‌کند و پیوسته مکثی در میان صحبت روی می‌دهد. به هنگام چنین رویدادی معمولا انسان حرفی را که روی آن مکث ایجاد شده است، چندبار تکرار می‌کند.

 

انواع لکنت

لکنت کلونیک یا حالت تکراری در بیان کلمه در این نوع از لکنت زبان کودک یک سیلاب از کلمه‌ای را (که معمولا اولین سیلاب کلمه را) با سرعت و تشنج تکرار می‌کند. مثلا کلمه پدر را چنین بیان می‌کند : پ پ پ پدر.

لکنت تونیک یا توقف در تلفظ در این حالت در فعالیت عضلات تلفظی چند ثانیه توقف و سکون بوجود می‌آید و کودک دچار وقفه در تلفظ و ادای کلمه همراه با فشار، کوشش و حرکات خاصی است. کودک مبتلا به این لکنت برای ادای کلمه شدیدا به خودش فشار می‌آورد و پس از لحظاتی سکون بطور ناگهانی و با تشنج کلمه را ادا می‌کند.

مراحل مختلف لکنت کودکانی که دچار لکنت زبان هستند معمولا و از بدو پیدایش لکنت تا مرحله نهایی مراحل مختلفی را به شرح زیر می‌گذراند.

لکنتی که کودک پذیرفته است. کودک در این مرحله متوجه می‌شود که برخی از حروف و کلمات را بطور غیرطبیعی تکرار می‌کند. اما به نظر می‌رسد که نگران حالت گویایی خودش نیست. کودک از این که اختلال تکلمی دارد ناراحت نبوده و رنجی نمی‌برد و کوششی هم برای رفع آن نمی‌نماید. در این مرحله ،‌ لکنت کودک معمولا همراه با اختلالات تنفسی و یا علایم و عوارض بیماری نمی‌باشد. نوع لکنت کودک در این مرحله بیشتر از لکنت تکراری است و به همین دلیل در این حالت برنامه‌های گفتار درمانی موثر است.

لکنتی که کودک در برابر آن واکنش نشان می‌‌دهد (لکنت پس رانده) بتدریج که کودک بزرگ شده و دامنه مکالمات وسیع تر می‌شود به واسطه رفتارهای خاص و فشارهایی معمولا از سوی همسالان، والدین و معلمان متوجه کودک می‌شود، که کودک بطور قابل توجهی با تعجب و گاه همراه با دلسردی نسبت به چگونگی اختلالات گویایی خود عکس العمل نشان می‌دهد. مثلا به محض اینکه برخی از اعضای فامیل و نزدیکان و اطرافیان کودک متوجه می‌شوند که او لکنت دارد، رفتارها و واکنش‌های مختلفی نشان می‌دهند. وی این واکنشها را درک کرده و بالطبع عدم اطمینان و تنش عضلانی او بیشتر می‌شود.

لکنت پیچیده و شدید بتدریج که حرکات و رفتار ضمنی همراه با لکنت به صورت غیر ارادی ظاهر می‌گردد، شدت لکنت افزایش می‌یابد. به نحوی که کودک نسبت به همه موفقیتها و به همه کلمات و همه اصواتی که با عدم روانی و سلامت او در صحبت توام می‌شوند، حساسیت و نگرانی پیدا می‌کند. در این شرایط لکنت خود، روز به روز پیچیده تر و شدیدتر می‌شود. بطوری که هر چقدر بیشتر نسبت به موفقیتها، کلمات و جملات از خود نگرانی و ترس نشان می‌دهد، لکنت او بیشتر می‌شود و هر چقدر لکنت او بیشتر می‌شود نگرانی و ترس او از شرایط و موقعیتها و کلمات و اصوات افزایش می‌یابد.

علل لکنت

در واقع دلایل بروز لکنت زبان در کودکان، تا کنون بطور دقیقی روشن نشده است. اما آنچه که تا حدودی مشخص است، آن است که لکنت نمی‌تواند علت واحدی داشته باشد. بلکه همواره معلول علت بدنی، عاطفی، اجتماعی و یا ترکیب این عوامل است. بسیاری از افرادی که لکنت زبان دارند دچار بعضی از ناراحتیهای عصبی و ناسازگاری‌های اجتماعی هستند. اما تشخیص اینکه آیا اینگونه ناراحتیهای روانی علت لکنت زبان است و یا لکنت خود حاصل حالات و فشارهای ناشی از اختلالات روانی است، بسیار مشکل است. در بعضی از مواقع لکنت ربان ممکن است حاصل نارساییها و اختلالات دستگاه عصبی باشد و یا در مواردی نیز لکنت زبان از زمان کودکی در اثر بعضی ناهنجاریهای خفیف فیزیولوژیکی پدید می‌آید.

روشهای اصلاح و درمان لکنت زبان امروزه از روشهای مختلفی برای اصلاح، درمان و بازپروری اختلالات گویایی و لکنت زبان استفاده می‌نمایند. از جمله این روشها می‌توان به موارد زیر اشاره کرد.

روشهای زبانی یا تلفظی برای انجام این عمل بهترین هماهنگی‌ها بین حنجره، گونه‌ها، زبان و لب‌ها لازم است؛ اما همین که در این هماهنگی خللی ایجاد شود، زبان به لکنت می‌افتد. پیش از سن 4 یا 5 سالگی به‌ندرت معلوم می‌شود که کودک لکنت زبان دارد. کندی زبان بر اثر اختلال‌های بدنی یا برآشفتگی‌های عاطفی، در انسان رشد می‌یابد. گویا بتوان در پاره‌ای موارد، کند زبانی را از راه آموزش برطرف کرد؛ یعنی به شخص مبتلا آموخت که چگونه آهسته آهسته چیزی را بخواند؛ آهسته آهسته و با توجه خاص به حرف زدن خود، سخن بگوید و هر هجایی را با کمال دقت ادا کند.

همچنین به وی می‌آموزند چگونه به هنگام بند آمدن زبانش، تنفس خود را تنظیم کند. بر اثر مطالعه درباره صوتها یا ترکیب صوتهایی که چنین مشکلی را فراهم می‌آورند، به پاره‌ای از تمرینهای مرحله‌ به مرحله‌ای، برای خواندن دست یافته‌ایم که با انجام آن می‌توان تا حدود زیادی بر مشکل «کند زبانی» چیره شد. به هر حال، درمان لکنت ‌زبان باید بوسیله متخصص انجام گیرد. این نکته نیز بسیار قابل توجه است که نباید مبنای عاطفی را در کند زبانی نادیده گرفت.

 

روش دو جانبه یا مکمل در این روش به بازپروری و پرورش جنبه‌های دوگانه فکری و زبانی اهمیت فراوان داده می‌شود. این روش بیشتر در مورد کودکان 3 تا 7 ساله استفاده می‌شود و معمولا نتایج ثمر بخشی دارد. هدف این روش در واقع پرورش دوگانه‌ای از قدرت و صحت تفکر، قدرت و صحت بیان است. به عنوان مثال برای نیل به این منظور به کودک می‌آموزند که افکار خود را اصلاح و روشن دریابد، فقط افکار واضح و روشن خود را به زبان جاری نماید و کلمات و جملات را دقیق و رسا بازگو نماید.

روشهای روان درمانی این روشها بویژه در مورد افرادی که دچار کشمکش‌های عاطفی و اختلالات روانی عصبی هستند بکار می‌رود. روش روان درمانی برای کودکان سنین پایین ثمر بخش نمی‌باشد.

روش دارو درمانی برخی اعتقاد دارند که یکی از عوامل لکنت تنش‌ها و اضطراب و هیجانات عاطفی است. لذا داروهای آرام بخش می‌توانند تا حدودی کودک را از اضطراب و هیجانات عاطفی به دور داشته و در نتیجه لکنت زبان او را تقلیل دهند.

رفتار درمانی یکی دیگر از روشهای متداول و نسبتا جدید در اصلاح و بازپروری لکنت زبان روش تغییرات و اصلاحات رفتاری می‌باشد. نظریه مدافعان این روش در این است که یکی از علل لکنت زبان کودک رفتارهای سازش نایافته و یا ناهنجار اوست. لذا در این روش سعی بر اصلاح رفتارها و بالطبع تقلیل لکنت زبان کودک است.

روش خود درمان گری این روش که در واقع می‌تواند نوعی روش رفتار درمانی نیز تلقی شود، بر این اساس استوار است که فرد لکنتی با انگیزه قوی و ایجاد تغییرات لازم در زمینه بازخوردها و نگرشهایش نسبت به لکنت خود به برنامه‌ای منظم، مشخص و بطور جدی و مصمم تلاش کند که اختلال گویایی خود را اصلاح کند.

لزوم درمان زود هنگام لکنت زبان در کودکان

درمان لکنت زبان بهتر است هر چه زودتر وبویژه پیش از آنکه کودک به مدرسه برود انجام شود.حدودا از هر کودک یک نفر و معمولا در سنین دو تا چهار سالگی به لکنت زبان دچار می شود. به گزارش بی بی سی ، محققان استرالیایی یک درمان جدید را تحت عنوان برنامه لیدکامب ، مورد آزمایش قرار داده اند که اختصاصا برای کودکان سنین پیش از دبستان طراحی شده است.

حدود 80درصد کودکانی که دچار لکنت می شوند خود به خود بهبود می یابند.در نتیجه تردید در این مورد وجود دارد که آیا درمان تاثیر مثبتی داشته و یا کودک خود بخود بهبود یافته است.

مطالعه جدید اولین تحقیقی است که مدارک مستدلی را دال بر اینکه درمان تاثیر مثبتی درامر بهبود دارد ، ارائه می دهد.

اما به گفته محققان تاخیر در درمان تا زمانی که کودک به سن دبستان برسد تاتثیر زیادی نخواهد داشت.

این تاخیر ممکن است که کودک را در معرض اثرات روانشناختی و اجتماعی مهم قرار دهد.

اگر این اختلال باقی بماند و طی دوران تحصیل با کودک باشد ، وی اثرات ناتوان کننده لکنت را تمام طول زندگی تجربه خواهد کرد.

روش های درمانی مختلف

دو نوع درمان برای لکنت زبان وجود دارد.درمان با دخالت خانواده والدین را ترغیب می کند به فرزندشان کمک کنند تا در یک محیط بدون استرس و فشار تکلم را فرا بگیرد.این روش هنوز هم رایج ترین درمان مورد استفاده در انگلستان است.

در مقابل درمان های رفتاری مانند برنامه لیدکامب ، مستقیما روی مشکل اعمال می شود و والدین را بر آن می دارد تا یک لکنت را اصلاح کنند.

اهمیت این تحقیق این است که فوائد درمان کودکان پیش از سنین دبستان را برای جلوگیری از تجربه یک عمر لکنت زبان ، نشان می دهد.والدین هنوز هم با این توصیه (رهایش کنید خودش برطرف می شود) مواجه می شوند.

علت لکنت زبان مشخص نیست گرچه برخی متخصصین معتقدند می تواند نتیجه تمایل کودک برای بیان احساسات پیچیده باشد.

گفتار درمانی چیست؟

علم ارزيابي ، تشخیص ودرمان هرنوع اختلال مربوط به گفتن ودرک گفته های دیگران راگفتاردرمانی می گویند .

 

گفتار درمانگر کیست؟

متخصصی که بارزیابی تشخیص ودرمان اختلالات درکی ویاگفتاری افراد می پردازدراگفتاردرمانی می گویند.

انواع اختلالات درنحوه صحبت کردن ودرک گفته های دیگران درحیطه کاری گفتاردرمانی قرار می گیردوبطورکل طبق تقسیم بندی انجمن گفتاردرمانی آمریکا این اختلالات عبارتنداز:

1- اختلالات تلفظی وبیانی: نادرست تلفظ کردن صداوصداهایی درکلمات،مانندگفتن (تیپ به جای سیب یاگدوبه جای گردو)

2- اختلالات در روانی بیان وسرعت بیان:مانندلکنت،تندگویی یاجویده گویی که تحت شرایطی جریان صحبت کردن بوسیله وقفه های نابجا،تکرارپشت سرهم صداها یاکلمات وکشیدن بخشی ازکلمات متوقف وشکسته می شود.مانند(س…س…س…سلام)

3-اختلالات صوتی وحنجره ای:هرگونه مشکلی درزیروبمی،بلندی وکیفیت صدای گوینده که شنونده رامتوجه اختلال درصدانمایددراین طبقه قرارمی گیرد.اعم ازگرفتگی صدا،وجودصدای زنانه درمردان،

وجودصدای مردانه وبم درزنان،ناتوانی درصحبت کردن باصدای بلند،صحبت کردن بصورت تودماغی یاحاقی و….

4- اختلالات درکی:هرگونه اختلال دردرک ویادریافت گفته های دیگران راگویند که غالبا پس ازضربه های وارده به سر،سکته های مغزی وآسیب های مغزی درافراد اسیب دیده ایجاد می شود.

چه کسانی باید به گفتار درمانی مراجعه نمایند؟

بنا براختلالات ذکرشده افرادیکه دارای اختلالات زیر باشندمی بایست به متخصص گفتار درمانی مراجعه کنند.

– افراددارای اختلال درتلفظ صحیح کلمات.

– مبتلایان به سکته های مغزی وآسیب دیدگان مغزی.

– کسانی که شکاف کام ولب دارند.

– کسانی که بصورت تودماغی صحبت می کنند.

– افراد دارای لکنت زبان،تند گویی.

– افرادی که افت شنوایی دارند.

– والدین کودکانی که درآغاز صحبت کردن تاخیر داشته اند.

– افرادی که ازصدای خودناراضی هستند.

اشخاصی که مایلند لهجه خودراتغییردهند.

افرادی که دریادگیری مشکل دارند.

– افرادیکه اصلا حنجره ندارند.

درچه محدوده سنی میتوان مراجعه نمود؟

درحیطه کاری گفتار درمانی هیچ محدودیت سنی وجود ندارد.

اززمان نوزادی با(باارائه مشاوره به خانواده) تاسنین کهنسالی

می توان برای دریافت خدمات مشاوره ای ودرمانی مراجعه نمود.

از آنجا که هرچه اختلالات گفتاری مزمن ترشود،عوارض ناگواربیشتری ازجمله (عاطفی،اجتماعی،شغلی،تحصیلی و…)

رابدنبال داردودرمان آن دشوارتروطولانی ترمی گردد.لذابه محض بروز هرگونه اختلالی که منجر به اختلالات گفتاری ودرکی شود