پایگاه علمی سعید سان دانلود رایگان مقالات علمی کنفرانس و ژورنال
دانلود مقاله رقابت پذیری در بازآفرینی
مقدمه
رقابت پذیری یک شهر به مجموعه‌ای از عوامل بستگی دارد که شامل نوع حاکمیت، ارتباطات جهانی، زیرساخت‌های اجتماعی و اقتصادی، کیفیت سرمایه انسانی و محیط طبیعی، محیط تجاری و قابلیت موسسات محلی است. در گذشته رقابت صرفا در سطح شرکت‌ها و نهاد‌های تولیدی بوده است، لیکن با شکل‌گیری مباحث مربوط به جهانی شدن و همچنین شبکه‌ای شدن اقتصاد جهانی، شهرها به عنوان گره‌های اقتصاد شبکه‌ای، از جایگاه ویژه‌ای برخوردار شدند. در چنین شرایطی شهرها با ابزار دیپلماسی شهری در رقابت با یکدیگر قرار گرفتند تا بتوانند در فضای اقتصاد جهانی و در یک ساختار سلسه مراتبی جایگاه خود را ارتقا داده و منافع متنوعی برای شهروندان خود به ارمغان بیاورند.
برای یک شرکت اقتصادی، رقابت‌پذیری فقط در کارایی و سود آن تعریف می‌شود که بیشتر جنبه اقتصادی دارد و با شاخص‌هایی چون میزان درآمد، تولید اقتصادی و میزان تولید اشتغال سنجیده می‌شود. در حالی که زمانی‌که رقابت‌پذیری در مورد پدیده‌ای نظیر شهر به‌کار می‌‌رود، نمی‌تواند با همان تک بعد اقتصاد تعریف شود. شهر تنها یک واحد اقتصادی نیست بلکه یک سیستم اجتماعی- اکولوژیکی نیز می‌باشد. همچنین با توجه به ارتباط تنگانگ موضوع رقابت‌پذیری شهری با سیاست‌های عمومی و کلان ملی، رقابت‌پذیری باید در چشم‌اندازی وسیع‌تر و بلندمدت‌تر مورد توجه قرارگیرد. این چشم‌انداز، توسعه متعادل ابعاد اقتصادی و غیراقتصادی زندگی شهری را هدف قرار داده و در خدمت تمایل عمومی جامعه می‌باشد. از سوی دیگر نگرانی‌ها در مورد کیفیت زندگی و مسائل زیست‌محیطی در سطوح دیگر مدیریت در شهرها و حتی در سطح ملی مطرح می‌باشند. بر این اساس به نظر می‌رسد فهم صحیح از رقابت‌پذیری شهری باید این مفهوم را در چارچوب توسعه پایدار تعریف نماید و رقابت‌پذیری شهرها را در ارتباط با ابعاد زیست‌محیطی، اجتماعی و اقتصادی ترسیم نماید. البته رقابت‌پذیری اقتصادی می‌تواند پایه دستیابی به ارتقاء رقابت‌پذیری شهری و ارتقاء کیفیت زندگی باشد.
از این سو، در سال‌های اخیر، نگرانی‌های فزاینده زیست‌محیطی و اجتماعی، سبب تغییر در نوع نگرش نسبت به توسعه اقتصادی شده‌است و تقریبا از نیمه دوم قرن بیستم به بعد، واژه های رشد اقتصادی و افزایش بهره‌وری جای خود را به پارادایم بهبود شرایط و کیفیت زندگی جوامع داده‌است. بر همین اساس از سال 2011، انجمن اقتصاد جهانی، بین رقابت‌پذیری و پایداری ارتباط برقرار نموده و رقابت‌پذیری پایدار را مطرح نمود و معیارهای سنجش رقابت‌پذیری نیز به معیارهای سنجش رقابت‌پذیری پایدار تبدیل شد.
مفهوم رقابت پذیری:
دیدگاه ها و تئوری‌هاى زیادى در مورد رقابت پذیرى وجود دارد و همراه با تحولات جهانی و تغییر پارادایم‌ها و گذر زمان، تغییرات چشمگیرى نیز در تعاریف و معیارهاى رقابت پذیرى به وجود آمده ،است. از نظر سازمان همکارى اقتصادى و توسعه(OECD) رقابت پذیرى عبارت است از توانایى یک کشور در تولید کالاها و خدمات براى ارائه در بازارهاى بین المللى و به طور همزمان حفظ و یا ارتقاء سطح درآمد شهروندان در بلند مدت. طبق تعریف مجمع جهانى اقتصاد(World Economic Forum)، رقابت پذیرى مجموعه‌ای از نهادها، سیاست‌ها، فرایندها و عواملى است که سطح بهره‌وری یک کشور را تعیین می‌کنند. سطح بهره‌وری به نوبه خود سطح رفاه اقتصادى مردم در اقتصاد کشور را تعیین می‌کند. به عبارت دیگر می‌توان گفت اقتصادهایى که رقابت پذیرتر هستند، سطح بالاترى از رفاه را براى شهروندان خود ایجاد می‌کنند. مجمع جهانی اقتصاد رقابت‌پذیری پایدار را نیز مجموعه ای از عوامل، نهادها، سیاست‌ها و فرایندها می‌داند که سطح بهره‌وری پایدار شهر را مشخص می‌کنند. در این مفهوم، بهره‌وری تنها متمرکز بر استفاده موثر از منابع موجود که منجر به رشد اقتصادی می‌شود، نمی‌باشد. در رقابت‌پذیری پایدار، این بهره‌وری باید پایدار، فراتر از کوتاه‌مدت، و با درنظر داشتن ملاحظات زیست‌محیطی و اجتماعی باشد.
| فرمت فایل: Word (قابل ویرایش) |
| تعداد صفحات: 8 |
| حجم: 68 کیلوبایت |