پایگاه علمی سعید سان دانلود رایگان مقالات علمی کنفرانس و ژورنال
مقدمهکاروانسرا ها، مهمان خانه های بین راهی کشور ایران در طی قرون متمادی گذشته بوده و سابقه آن به دوره هخامنشی یعنی بیش از دو هزار و پانصد سال قبل می رسد. در مسیر راه های مهم بین شهری، کاروانسرا ها به فاصله مسافتی که کاروان در یک روز می توانسته طی کند، ساخته می شده است.
به دلیل خشکی نسبی آب و هوا در بخش عمده ای از کشور ایران و دور بودن شهر ها و آبادی ها از یکدیگر، وجود نقاطی جهت استراحت و تهیه آذوقه در بین راه، امری حیاتی و ضروری بوده و بدون وجود این ایستگاه ها، طی طریق و ارتباط بین مناطق مختلف کشور غیر ممکن بوده است.
از آنجایی که در دوره پیش از اسلام، خصوصاً در زمان پادشاهی هخامنشی، وسعت مملکت ایران بسیار زیاد بوده و کنترل این امپراطوری وسیع احتیاج به خطوط ارتباطی منظم و مطمین داشته، مورخین یونان باستان مانند هرودت و گزنفون از وجود راه های امن و کاروانسرا های خوب در ایران خبر می دهند. هرودت در مورد راه های امپراطوری هخامنشی می نویسد: «واحد مقیاس راه ها پرسنگ است و به مسافت هر چهار پرسنگ منزلی تهیه شده موسوم به ایستگاه؛ در این منازل مهمان خانه های خوب بر پا گردیده.»
در دوره حکومت اشکانی و ساسانی نیز وجود راه های امن و کاروانسرا های مناسب امری ضروری برای اداره کشور پهناور ایران در این دوره تاریخی بوده است. خصوصاً از آنجایی که ایران در مسیر تجارت بین المللی بین خاور دور از یک سو و سواحل مدیترانه و اروپا از طرف دیگر قرار داشته و بخش عمده ای از مسیر تجاری جاده ابریشم از سرحدات شمالی ایران می گذشته، تامین امنیت و رفاه بازرگانان در این مسیر طولانی که منبع درآمد مهمی برای دولت بوده، امری لازم و ضروری بوده است.
از دوره پادشاهی هخامنشی و اشکانی کاروانسرای شناخته شده ای در ایران باقی نمانده است، ولی از زمان ساسانیان تعداد معدودی کاروانسرا باقی مانده که الگوی کاروانسرا های بعدی در دوره اسلامی قرار گرفته است. از قدیمی ترین کاروانسرا های ایران می توان از کاروانسرای دروازه گچ ( شکل 1)
نام برد. پایه ها و بخشی از دیوار های این کاروانسرا که با سنگ و آهک ساخته شده هنوز باقی است. این بنا دارای یک حیاط مرکزی و تعدادی دالان در اطراف حیاط است.
شکل 1: پلان کاروانسرای دروازه گچ مربوط به دوره ساسانی. این نوع پلان با حیاط مرکزی، الگوی سایر کاروانسرا های ایران در دوره های بعدی بوده است.
ماکسیم سیرو در کتاب خود به نام «کاروانسرا های ایران و ساختمان های کوچک میان راه» می نویسد: «در اواخر دوران ساسانی دو نوع کاروانسرا در سرزمین ایران شناخته می شد. یکی از آنها شامل حیاطی بوده که در اطرافش یک نوع دالان عریضی برای چهارپایان ساخته بودند مانند کاروانسرای دروازه گچ …. نوع دوم شامل تالار های مستطیلی است که در اطراف حیات مرکزی قرار گرفته اند و این از خصوصات کاروانسرا های ایرانی است …. در آن کاروانسرا های نوع اول مسیله اقامت مسافران تقریباً نادیده گرفته شده است»
در دوره اسلامی پلان این دو نوع کاروانسرا به نحو بسیار منطقی ای تلفیق می شود به صورتی که در اطراف حیاط مرکزی، اطاق های کاروانیان و در پشت آنها دالان های عریضی برای نگهداری چهارپایان احداث می گردد و مانند بنای کاخ های اشکانی و ساسانی، در اغلب کاروانسرا ها در اطراف حیات مرکزی دو و یا چهار ایوان می سازند. این سبک کاروانسرا های ایرانی مورد تقلید بسیاری از کشور ها مانند پاکستان، افقانستان، هند و نواحی آسیای میانه قرار گرفته است.
شکل کاروانسرا در اقلیم های مختلف ایرانگرچه حیاط مرکزی شکل غالب کاروانسرا های ایران است، ولی در مورد این نوع ابنیه نیز مانند ساختمان مساجد و مدارس، با توجه به اقلیم هر منطقه از ایران، گوناگونی های مختلف جهت تطبیق با شرایط اقلیمی از لحاظ فرم و نوع مصالح دیده می شود.
کاروانسرا در سواحل جنوبی دریای خزر
تعداد کاروانسرا ها در سواحل جنوبی دریای خزر در مقایسه با سایر مناطق اقلیمی ایران نسبتاً کمتر است. در این سواحل بارندگی زیاد، شرایط آب و هوایی معتدل، آباد بودن کل منطقه، جمعیت نسبتاً زیاد و بر خلاف سایر مناطق اقلیمی ایران، نزدیک بودن مراکز جمعیت، جملگی باعث شده تا نیازی به کاروانسرا های بین راهی به تعداد بسیار نباشد. با توجه به کاروانسرا های باقی مانده مشاهده می شود که اغلب کاروانسرا ها در این منطقه در مسیر ارتباطی بین فلات مرکزی ایران و شهر های این سواحل بوده است.
شکل 2: پلان کاروانسرای امامزاده هاشم از نوع چهار ایوانی در جنوب رشت مربوط به دوره صفویه.
همچنین مشاهده می شود که کاروانسرا ها در این سواحل به تبعیت از فرم کلی کاروانسرا ها در مناطق گرم و خشک ایران، به صورت بنایی با حیاط مرکزی ساخته شده است. در اینجا باید گفت که اگرچه فرم حیاط مرکزی با فضای محصور داخل حیاط که امکان کوران هوا در داخل اطاق ها و اصطبل ها را کاهش می دهد، از لحاظ اقلیمی برای این منطقه چندان مناسب نیست؛ ولی از جهت ایمنی و حفاظت از بنا در مقابل راهزنان و مهاجمان، فرم بسته و کاملاً محصور کاروانسرا منطقی و صحیح می باشد.
با وجودی که فرم کلی بنا کاملاً محصور می باشد، ولی محل استقرار مسافران به صورت ایوان است و به این ترتیب کوران هوا که امری ضروری جهت تامین آسایش انسان در این اقلیم است، تا حدی برای مسافران فراهم بوده است.
شکل 3: پلان کاروانسرای لات از نوع چهار ایوانی در 28 کیلومتری جنوب رشت مربوط به دوره قاجاریه. محل استقرار مسافران در این شکل و شکل 2 را با اشکال 9 و 13 مقایسه کنید.
در این منطقه نوسان درجه حرارت در طی شبانه روز و همچنین در طی سال نسبت به مناطق مرکزی ایران بسیار کمتر است؛ و لذا این ایوان ها می توانسته در اغلب مواقع سال مورد استفاده مسافران قرار گیرد. البته تعدادی اطاق نیز برای مواقعی که هوا سرد بوده و یا برای استفاده افراد متشخص ساخته شده است. سکو های داخل اصطبل ها نیز در مواقع سرد سال می توانسته جهت استراحت مورد استفاده افراد عادی قرار گیرد (اشکال 2 و 3).
از لحاظ فرم قوس ها و طاق ها نیز همانند کاروانسرا های مناطق مرکزی ایران، از قوس های جناغی و طاق و تونیزه و طاق کلمبه برای احداث این کاروانسرا ها استفاده می شده و به احتمال بسیار زیاد، این کاروانسرا ها توسط معماران و بنایان شهر های فلات مرکزی ایران ساخته شده است. نوع مصالح مورد استفاده نیز بر خلاف مصالح بومی که عمدتاً چوبی و الیاف گیاهی بوده، از مصالح پایدار مانند آجر و سنگ و ملات هایی از نوع آبی مانند آهک و ساروج که در مقابل رطوبت و بارندگی مقاوم می باشند، بوده است.
کاروانسرا ها در کرانه شمالی خلیج فارس و دریای عمان
اگرچه در این سواحل اکثر امور تجاری از طریق راه های آبی بوده، ولی انتقال کالا از بنادر به داخل کشور نیاز به جاده و بالطبع کاروانسرا داشته و کاروانسرا های نسبتاً زیادی بین بنادر خلیج فارس و دریای عمان و شهر های مرکزی ایران وجود داشته است. این مطلب تا به امروز عینیت دارد و ملاحظه می شود که در حال حاضر نیز جاده های ارتباطی از بنادر جنوبی کشور به شهر های مرکزی ایران بسیار بهتر و مجهزتر از جاده های موجود بین بنادر این کرانه می باشد.
شکل 4: پلان و مقطع کاروانسرای یونگی در نزدیکی بندرعباس مربوط به دوره صفویه.
جهت فراهم نمودن شرایط آسایش در این منطقه، احتیاج به کوران هوا و سایه می باشد. لذا در رابطه با فرم کالبدی کاروانسرا های این سواحل مشاهده می شود که «این کاروانسرا ها عموماً فاقد حیاط مرکزی بوده و شامل بنایی چهارگوش است با اطاق مرکزی صلیبی شکل و اطاق های جانبی. یک سکوی سنگی دورادور ساختمان ساخته شده و همه اطاق ها به خارج بنا راه دارند.» به این طریق کوران دو طرفه هوا در فضای داخل کاروانسرامیسر می گردیده است (اشکال 4 و 5).
البته این نوع کاروانسرا ها در عهد صفویه ساخته شده اند و آقایان «یوسف کیانی» و «ولفرام کلایس» که دو جلد کتاب بسیار ارزنده در مورد کاروانسرا های ایران به رشته تحریر درآورده اند اظهار می کنند که پس از دوره صفویه که آرامش نسبی سیاسی ایران از بین رفت و ناامنی بر بخش های زیادی از کشور حکم فرما شد «تغییراتی در این نوع کاروانسرا ها به وجود آمد، مثلاً در چهار گوشه بنا برج های دفاعی ساخته شد و یا راه دالان ها به خارج مسدود گشته است.» و لذا در مواقع ناامنی، حفاظت از جان و مال مسافران مهمتر از تامین شرایط آسایش فیزیکی آنها بوده است.
در این کاروانسرا ها آب انبار در خارج از کاروانسرا و آب مورد نیاز آن مانند سایر آب انبار های این سواحل، از طریق جمع آوری آب باران تامین می شده است.
کاروانسرا در نواحی کوهستانی و مرتفع
کاروانسرا ها در نواحی سرد کوهستانی جهت مقابله با سرمای شدید زمستان، غالباً فاقد حیاط مرکزی بوده اند و به جای حیاط مرکزی، دارای یک تالار وسیع جهت اسکان مسافران و در اطراف آن دالان های سرتاسری به منظور نگهداری چهارپایان بوده اند (اشکال 6، 7 و 8).
خصوصیات کالبدی این گونه کاروانسرا ها که بر اثر شرایط اقلیمی و به منظور حفظ حرارت در داخل ساختمان شکل گرفته، به طور کلی بدین قرار است:
1- نسبت ارتفاع به طول و عرض اطاق ها کم می باشد، مخصوصاً ارتفاع اصطبل در اکثر موارد بسیار کوتاه است تا احتیاج به سوخت کمتری جهت تامین حرارت باشد.
2- با قرار دادن تالار مرکزی و یا اطاق های مسافران در وسط ساختمان و اصطبل ها در اطراف آن، فضای اصطبل به عنوان فضای حایل بین محیط گرم داخل که باید در حد آسایش انسان باشد و محیط سرد خارج عمل می کند.
3- فضای بخاری و آتشدان در این کاروانسرا ها نسبت به سایر کاروانسرا ها بسیار بزرگتر بوده و اهمیت بیشتری دارد. معمولاً در فضای مرکزی بنا یک یا چند آتشدان بزرگ جهت تامین حرارت مورد نیاز مسافران قرار داشته و در قسمت اصطبل نیز برای چهارپایان بخاری های دیواری به مقیاس کوچکتر وجود داشته است. البته جثه نسبتاً بزرگ چهارپایان و تعداد زیاد آنها باعث گرم شدن هوای اصطبل می گردیده و بخاری های اصطبل فقط در مواقعی که سرمای خارج زیاد بوده روشن می شده است.
4- پایه ها و دیوار های این کاروانسرا ها اکثراً سنگی است که از محیط اطراف کاروانسرا تهیه می شده و مصالح مورد استفاده در طاق های قوسی بعضی از کاروانسرا ها مانند کاروانسرای شبلی، آجری ( شکل 8)، و بعضی دیگر مانند کاروانسرای امامزاده هاشم و کاروانسرای گامبوش، سنگی می باشد (اشکال 6 و 7). لذا از آنجایی که طاق ها با مصالح بنایی ساخته می شده، احتیاج به پایه ها و دیوار های قطور جهت تحمل بار طاق ها بوده و در نتیجه جرم حرارتی کالبد این کاروانسرا زیاد می باشد که خود در جهت تعدیل دمای داخل ساختمان در طی شبانه روز و همچنین کاهش تبادل هدایتی حرارت بین داخل و خارج ساختمان بسیار موثر است.
شکل 6: پلان کاروانسرای امامزاده هاشم در جاده آبعلی مربوط به دوره صفویه.
شکل 7: برش و پلان کاروانسرای گامبوش در جاده آمل. جهت کاهش تبادل حرارتی با محیط سرد خارج، نیمی از ارتفاع این ساختمان در زیر زمین قرار دارد.
5- از جهت رعایت ایمنی در مقابل مهاجمان و دزدان قلعه، این کاروانسرا ها کاملاً محصور و به شکل مکعب مستطیل نزدیک بوده اند و در نتیجه سطح تماس پوسته خارجی ساختمان با فضای خارج کاهش یافته و تبادل حرارتی کمتری بین داخل و خارج بنا صورت می گیرد.
6- بعضی از کاروانسرا ها مانند کاروانسرای گامبوش (شکل 7)، تا نیمه در داخل زمین قرار گرفته اند که این نیز در جهت کاهش سطح تماس فضای گرم داخل و محیط سرد خارج تاثیر بسزایی دارد.
شکل 8: پلان کاروانسرای شبلی در جاده تبریز به میانه مربوط به دوره صفویه. به سطح وسیع اصطبل ها در مقایسه با محل استقرار مسافران توجه کنید.
7- بازشو های این ساختمان ها بسیار اندک و کوچک می باشند و در ورودی بنا غالباً از طریق یک هشتی در مقابل سرمای خارج محافظت می شود. بدین ترتیب هوای کمتری از داخل به خارج ساختمان و بالعکس جابجا می گردد. لازم به ذکر است که همیشه سعی بر این بوده که در ورودی کاروانسرا در مقابل باد های سرد زمستانی قرار نداشته باشد.
8- در اکثر این کاروانسرا ها چند دریچه در بالای طاق ها قرار داشته و نور و تهویه مورد نیاز ساختمان از این طریق تامین می شده است. البته در شب ها و در مواقع طوفانی این دریچه ها بسته می شده است.
کاروانسرا در دشت های فلات
زیباترین، مجلل ترین، وسیع ترین و بیشترین تعداد کاروانسرا ها در دشت های فلات ساخته شده و اکثر قریب به اتفاق آن ها دارای یک حیاط مرکزی و دو و یا چهار ایوان بزرگ در جوانب حیاط می باشند. در این کاروانسرا ها اطاق مسافران در اطراف حیاط مرکزی و اصطبل ها در پشت اطاق مسافران احداث شده است.
اطاق مسافرین معمولاً چند پله بالاتر از حیاط بوده تا هم از ورود آب و گل به درون اطاق ها جلوگیری شود و هم از گرد و خاک کف حیاط قدری دورتر باشند. در اطاق ها و حیاط، ایوانی به عرض حدوداً دو متر قرار داشته. مساحت اطاق ها غالباً از ده الی دوازده متر مربع تجاوز نمی کرده است. نور و تهویه اطاق ها از طریق بازشوی در ورودی و بعضاً پنجره آن تامین می شده است.
شکل 9: پلان چهار ایوانی کاروانسرای باغ شیخ در 10 کیلومتری شرق ساوه مربوط به دوره قاجاریه. به سطح وسیع اصطبل ها در مقایسه با اطاق مسافران توجه کنید.
استاد محمد کریم پیرنیا نقل کرده اند که این اطاق ها در نداشته اند و در تابستان بازشوی آن توسط پارچه و در زمستان توسط زیلو پوشیده می شده است. در اکثر اطاق ها، خصوصاً در کاروانسرا های مناطق شمالی، بخاری دیواری برای گرم کردن فضای اطاق و پخت و پز وجود داشته است.
بهترین و بزرگترین اطاق ها یا در پشت ایوان اصلی و یا در چهار زاویه کاروانسرا احداث می شده است. ایوان رویروی در ورودی با اطاق مجلل پشت آن غالباً شاه نشین و بهترین اطاق کاروانسرا بوده است. بعضی از کاروانسرا ها مانند کاروانسرای شرف در جاده سرخس – مشهد از دوره سلجوقی دارای دو حیاط بوده که یکی مختص عامه مردم و دیگری جهت اشخاص معتبر بوده است (شکل 12).
تاورنیه می نویسد: “کاروانسرا ها مهمان خانه مشرق زمین هستند و با سبک مهمان خانه های ما خیلی فرق دارند. نه آن لوازم راحت و آسایش در آنها یافت می شود نه آن پاکی و تمیزی. بنای آن مربع است. تقریباً مثل محوطه دیر ها و معمولاً یک طبقه هستند. بنای دو طبقه به ندرت دیده می شود. یک درب بزرگ مدخل آن است و در وسط سه ضلع دیگر، یک تالار با یک طاق بزرگی ساخته شده که مخصوص منزل محترمین است که شاید آنجا منزل کنند.
در دو سوی تالار های وسط، اطاق ها و هجرات کوچکی است که هر کس یکی از آنها را اختیار می کند. این هجرات در طول اضلاع در سه پا از زمین حیاط مرتفع تر و در یک خط بنا شده اند و طویله ها در عقب و پشت اطاق ها واقع هستند. گاهی طویله ها هم برای منزل کردن به راحتی اطاق ها می شوند. اغلب مسافرین در زمستان بیشتر میل به اقامت در طویله ها می کنند به جهت اینکه گرم است. طویله ها هم مثل تالار ها و هجرات، همه طاق پوش هستند و از هجرات کاروانسرا یک پنجره کوچک به طرف آخور طویله باز می شود که شخص می تواند از آنجا نگاه کند و ببیند اسبش را خوب پرستاری می کنند یا نه؟
شکل 10: نمای ورودی کاروانسرای باغ شیخ در شرق ساوه. طبقه بالای ورودی معمولاً مختص کاروانسرادار (سرادار) و کاروانسالار (رییس کاروان) بوده است.
خیراً در پشت آخور های طویله سکویی بسته شده که سه چهار نفر می توانند قطار بخوابند و اغلب نوکر ها روی آن سکو ها طبخ می کنند.
فرش و تختخواب و لوازم طباخی تمام باید همراه مسافر ها باشد و آذوقه و ارزاق هم هرچه بخواهد از نان و روغن و میوه به اقتضای فصل به قیمت خوب از کاروانسرادار یا دهاتی های اطراف که بر راه می آیند، باید خریداری نمایند. کاه و جو هم برای اسب ها هست مگر در چند منزل که نبود.
در بیابان از بابت اجاره هجرات کاروانسرا ها چیزی از مسافر نمی گیرند و در شهر ها وجه دریافت می دارند که خیلی مختصر است.
معمولاً کاروان داخل کاروانسرا نمی شود، به جهت اینکه گنجایش این همه جمعیت را ندارد و از حیوان و آدم در هر کاروانسرا بیش از یکصد سوار، نمی تواند منزل نماید. همین که وارد می شوند هر کس حق دارد برای خود یک حجره انتخاب نماید. غنی و فقیر یکسان هستند و تفاوت درجه و مرتبه در این مکان ها منظور نمی شود.”
در بعضی از کاروانسرا ها خدمات جنبی نیز ارایه می شده است؛ مانند کاروانسرای مهیار که دارای آسیاب، نمازخانه، نانوایی، چایخانه و یک بازارچه بوده (شکل 13)؛ و یا کاروانسرای میبد که دارای بازارچه، آب انبار، یخچال و یک چاپارخانه در مجاور آن بوده. بعضی از کاروانسرا ها مانند کاروانسرای علی آباد علاوه بر تاسیسات فوق دارای حمام نیز بوده است.
کاروانسرا های واقع در دشت های فلات نیز مانند سایر کاروانسرا ها جهت ایمنی همانند یک قلعه ساخته می شدند و غالباً دارای دیوار های بلند و چهار برج در چهار گوشه بنا و یک دروازه حفاظت شده در قسمت ورودی بوده اند. شب ها در کاروانسرا بسته می شده است.
شکل 11: نمای حیاط مرکزی و اطاق های کاروانسرا باغ شیخ. ورودی اصطبل در سمت چپ عکس دیده می شود.
شکل 12: پلان کاروانسرای شرف در جاده سرخس – مشهد مربوط به دوره سلجوقی. در این کاروانسرا حیاط شمالی مجلل تر از حیاط جنوبی ساخته شده است.
این شکل درون گرا و کاملاً محصور کاروانسرا در اقلیم گرم و خشک ایران یک مزیت اقلیمی است و پوسته خارجی بنا که به جز بازشو ورودی، کاملاً بسته می باشد، فضا های داخل ساختمان را در مقابل باد های کویری و شرایط نامساعد اقلیمی محافظت می کند. در داخل حیاط این کاروانسرا ها که با مصالح بنایی مانند خشت، آجر و سنگ ساخته می شده، مانند یک خازن حرارتی در تعدیل دمای ساختمان در طی شبانه روز بسار موثر بوده است.
شکل 13: پلان کاروانسرای مهیار. در داخل اطاق های این کاروانسرا یازده طاقچه و یک بخاری دیواری وجود دارد.
در بعضی از کاروانسرا ها واقع در حاشیه کویر مانند کاروانسرای اردکان، کاروانسرای زین الدین و کاروانسرای جوکار بادگیر هایی برای تهویه هوا و خنک نمودن فضای داخل ساختمان در ماه های گرم ساخته شده است.
احداث کاروانسرا فقط مختص به خارج از شهر نبوده، بلکه در داخل شهر نیز برای اقامت مسافران و تجار کاروانسرا هایی احداث می گردیده. البته اکثر کاروانسرا های مجاور بازار جنبه کاملاً تجاری پیدا می کرده و تجار عمده هر صنفی در یکی از کاروانسرا های مجاور یا داخل بازار فعالیت می کردند.
شکل 14: فضای محصور و اقلیم معتدل حیاط کاروانسرای مادرشاه هنوز پس از چهارصد سال، مسافران شهر اصفهان را در طول سال پذیرا می باشد.
کاروانسرا هایی که جنبه اقامتی – تجاری داشته اند مانند کاروانسرای مادرشاه در اصفهان (اشکال 14، 15 و 16) و یا مهمان خانه بزرگ شاه عباسی در کاشان، تفاوت هایی با کاروانسرا های خارج شهر داشته اند که در اینجا ذکر خواهد شد:
شکل 15: حیاط مرکزی کاروانسرای مادرشاه. آب، رطوبت و گیاه از جمله عوامل موثر جهت معتدل نمودن اقلیم در مناطق گرم و خشک است.
1- به سبب آنکه امنیت افراد و مال التجاره، در خارج از شهر بیشتر از داخل شهر در خطر بوده و امکان حمله راهزنان وجود داشته، کاروانسرا های بین راهی به صورت یک مجموعه مستقل و قلعه مانند احداث می شده؛ در صورتی که در داخل شهر، کالبد فیزیکی و پوسته خارجی کاروانسرا با بافت شهر تلفیق شده و جزیی از آن می باشد.
2- از آنجا که قیمت زمین در خارج از شهر ارزان بوده، کاروانسرا های خارج شهر اکثراً یک طبقه، و مساحت حیاط و زیربنای آنها نسبتاً زیاد بوده؛ در صورتی که در داخل شهر، خصوصاً در اطراف بازار، قیمت زمین بسیار زیاد و در نتیجه ساختمان به صورت دو طبقه و گاهی دو طبقه به علاوه یک زیرزمین بوده است.
3- اصطبل در کاروانسرا های خارج شهر بخش عمده ای از زیربنای کاروانسرا را شامل می شده و در اکثر موارد وسیع تر از مساحت کل اطاق های مسافران بوده، در صورتی که کاروانسرا های داخل شهر فاقد اصطبل بوده و یا یک اصطبل نسبتاً کوچک در پشت اطاق ها داشته اند (شکل 16)
با ورود اتومبیل به ایران در اوایل سده اخیر، کاروانسرا نیز مانند بسیاری دیگر از ابنیه سنتی، عملکرد خود را از دست داده و متروک و رو به ویرانی گذارده است.
بعضی از کاروانسرا ها به عنوان مقر پادگان ارتشی یا پاسگاه ژاندارمری و یا برای آموزش و پرورش مورد استفاده قرار گرفته اند که جهت حفظ این گونه ابنیه نسبتاً مناسب بوده است. البته حفظ تمام کاروانسرا ها که تعداد آنها بسیار و بعضاً در نقاط دور افتاده می باشند، میسر نیست. ولی با ایجاد عملکرد های جدید دیگر مانند قهوه خانه بین راهی، اقامتگاه مسافران، مرکز جلب سیاحان، راهداری و یا در روستا ها به عنوان ابنیه ارایه خدمات به روستاییان می توانند استفاده شوند.
شکل 16: کاروانسرا و مدرسه مادرشاه و همچنین بازارچه بلند مربوط به دوره صفویه به صورت یک مجموعه به هم پیوسته در این نقشه مشخص هستند.
مثال بسیار خوب ایجاد یک عملکرد جدید برای یک کاروانسرای قدیمی، مهمانسرای عباسی یا کاروانسرای مادرشاه در اصفهان است (اشکال 13 و 14) که یکی از بهترین نمونه های حفظ یک بنای سنتی و در عین حال بهترین مهمانسرای شهر اصفهان است.