ورودی اصلی

طرح و کارایی ورودیها تأثیر مستقیمی بر استقلال و وقار افراد  در ورود و خروج به یک ساختمان دارند. المانهایی چون سایبان‌ها می‌توانند تأثیر شرایط جوی بر این محوطه نسبتاً شلوغ را محدود کنند. سایبانها همچنین ورودی را برای افراد با ناتوانایی‌ها در تشخیص یا کسانی که با ساختمان آشنا نیستند، واضح تر می کند. یک ورودی قابل دسترسی باید مجهز به درهای بازشوی اتوماتیک باشد. ورودیهایی که قابل دسترسی برای معلولین نیستند باید علایم هدایت کننده ای مطابق بخش M داشته باشند که به نزدیکترین ورودی قابل دسترسی برای معلولین اشاره کند. برای دستیابی به دسترسی حداقل، ورودیهای قابل دسترسی برای معلولین باید به تعداد خروجیهای ذکر شده در قوانین محلی ساختمان تأمین شود. برای تأمین دسترسی کامل همه خروجیها باید قابل دسترسی برای معلولین باشند.

لابی

حفظ یک مسیر حرکتی واضح، خالی از موانع و اشیا در داخل ساختمان ضروری است. هر مسیر حرکتی باید عرض لازم برای استفاده افراد با صندلی چرخدار، وسایل کمکی برای حرکت معلولین و یا راه رفتن دو نفر در کنار هم را داشته باشد. تضاد رنگی قوی و یا تغییر جنس کفپوش مسیر می تواند برای کمک به افرادی که مشکل بینایی دارند به کار رود.

نوع کف سازی بر همه افرادی که وارد ساختمان می شوند تأثیرگذار است. حرکت بر روی سطوح لغزنده برای افراد پیاده سخت‌تر است، در حالیکه برای افرادی که بر روی صندلی چرخدارند حالت عکس دارد. سطوح زمین مناسب بویژه برای کودکان و سالمندانی که سخت حرکت می‌کنند مهم است. درخشش سطوح صاف و صیقلی زمین به خصوص برای افرادی که مشکلات بینایی دارند، مزاحمت ایجاد می‌کند. این درخشش می تواند المانهای جهت یابی و ایمنی را مبهم کند، همچنین ممکن است افراد با بینایی کم را گمراه کند، در عین اینکه می‌تواند موجب عدم تشخیص ارتفاع و محل تغییر سطوح شده، خطراتی ایجاد کند. تضاد رنگی مشخص بین دیوارها و کف پوشها، همچنین تغییر در رنگ و جنسیت در جاهایی که سطح و یا عملکرد تغییر می کند می تواند برای همه مفید باشد. کفپوش فرش و موکت با پرز کوتاه ترجیح دارد، چرا که علاوه بر کاهش میزان نیروی لازم برای جابجایی افراد با صندلی چرخدار، امکان وقوع خطر لغزش در حین جابجایی را برای همه می کاهد. هر جا امکانش وجود دارد باید از تغییر در تراز زمین اجتناب کرد. از کفپوشهای با طرحهای شلوغ هم باید اجتناب کرد، زیرا آنها می توانند خطای دید ایجاد کنند.

مسیر به سوی محوطه پذیرش باید قابل درک بوده و به وضوح تعریف شده باشد. که این یک دیدگاه طراحی جهانی به منظور هر چه بهتر کردن سرویس دهی است. مسیر می‌تواند از نظر بصری تعریف شده و با آرایش مبلمان تقویت شود. استفاده از گیاهان آویزان در طول مسیر توصیه نمی شود.

پذیرش       

پیشخوانهای پذیرش و سطوح کار باید پاسخگوی احتیاجات طیف استفاده کنندگان باشد. تنوع در ارتفاع پیشخوان توصیه می شود تا امکان استفاده برای افراد متفاوت را ایجاد کند. باید به ارتفاع پیشخوان برای کار در حالت ایستاده و نشسته توجه کرد. برای افراد روی صندلی چرخدار میز باید ارتفاع کافی و فضای خالی مناسب در زیرش داشته باشد.

فضای حرکت در محوطه میز پذیرش باید به گونه ای باشد که فضای چرخش کافی برای فرد روی صندلی چرخدار را تأمین کند. استفاده از تضاد رنگی، تفاوت در جنسیت یا نشانه های صوتی (صدای مسئول پذیرش و یا منبع پخش موزیک) برای کمک به افرادی که مشکلات بینایی دارند موجب می شود که موقعیت پیشخوانهای خدمات رسانی را بهتر پیدا کنند. پیشخوانهای پذیرش و اطلاعات باید حداقل یک قسمت قابل دسترسی برای معلولین داشته باشند.

تلفنها

جانمایی تلفنها باید به گونه ای باشد که به کودکان و افراد نشسته بر روی صندلی چرخدار امکان دسترسی بدهد. سیمهای بلندتر استفاده از تلفن را برای افرادی که امکان نزدیک شدن زیاد به تلفن را بخاطر وسیله جابجایی خود ندارند، راحتتر می سازد. امکان تنظیم بلندی صدا برای افرادی که مشکل شنوایی دارند لازم است، همچنین میزها باید به گونه ای باشند که امکان قرار دادن دستگاه TTY (دستگاهی که برای برقراری ارتباط توسط افرادی که مشکلات شنوایی یا صحبت کردن دارند بکار می رود) وجود داشته باشد. تدارک یک صندلی تاشو (به سمت پایین) برای افرادی که نمی توانند مدت زمان طولانی بایستند، مناسب است. تلفنهای متصل به دیوار می‌توانند به خصوص برای افرادی که مشکلات بینایی دارند خطرناک باشند، به خصوص اگر اطراف آن به گونه ای شکل نگرفته باشد که با اعصا قابل تشخیص باشد. همه تلفنهای قابل دسترسی برای معلولین باید مجهز به یک کنترل صدا باشند. دسترسی کامل هنگامی وجود دارد که تلفنهای مدار بسته در سرتاسر ساختمان وجود داشته باشد.

استانداردهای طراحی