دانلود تحقیقی راجب اسانسور – معماری

مقدمه
آسانسور از ابتدایی‌ترین ماشین‌های ساخت انسان است و از زمان ارشمیدس (سال 236 ق.م) که اولین آسانسور باری قرقره‌ای در آن دوران اختراع شده حرکت تکاملی خود را به صورت مداوم پیموده است شروع استفاده از آسانسور باری و مسافری به قرون وسطی در سومعه‌ها و استحکامات نظامی باز می‌گردد.

در عصر صنعتی ـ دیلیام تامپسون با آسانسور هیدرولیک خود الیث.

چی اوتیس با استفاده ا ترمز اضطراری و رنوفون زیمس که اولین آسانسور الکتریکی را ابداع نمود کمک کردند تا مسیر استانداردهای بالای صنعت آسانسور امروزی طی شود.

شواهد تاریخی ایران اثبات می‌کند که آسانسور در مجموعه‌های منحصر به فرد تخت جمشید کاخ آپادانا ـ معبد آناهیتا بیش از زمان ارشمیدس نیز مورد استفاده قرار گرفته است.

اولین آسانسور الکتریکی ایران توسط آقای مهندس «خانشاقی» برای اولین ساختمان بلند مرتبه ایران در خیابان جمهوری (مخدرالدوله/ در سال 1329 شمسی (1950 میلادی) طراحی و ساخته شده است.

آسانسورها:

بالا و پایین رفتن افراد در ساختمانهای چند طبقه جدید. معمولاً به وسیله آسانسورها تامین می‌شود. یک معمار، معمولاً یک مهندس حرفه‌ای را برای طراحی آسانسورها و تاسیسات آن دعوت می‌نماید.

در ساختمانهای بزرگ چند طبقه، معمولاً آسانسورها را در نقطه مرکزی ساختمان قرار می‌دهند. آسانسورهای مربوط به حمل و نقل محصولات، باید از آسانسورهای حمل و نقل افراد جدا باشند، اما به کارگیری آنها برای حمل مسافران در زمانهای ترافیک زیاد باید در برنامه‌ها به حساب آورده شوند.

بارهای ماکزیمم برای مسافران در بلوکهای طبقات. برای آسانسورها به شکل زیر طراحی می‌شود:

400 کیلوگرم «آسانسورهای کوچک» برای استفاده مسافران فقط با ساک‌های دستی.

630 کیلوگرم «آسانسورهای متوسط» برای استفاده مسافران با کالسکه و صندلی‌های چرخدار.

1000 آسانسور «آسانسورهای بزرگ» برای برانکار، تابوت، ‌مبلمان و صندلی‌های چرخدار.

در جلوی چاه آسانسورها و ورودی‌ها باید فضاهایی طراحی شوند و قرار گیرند به طوری که:1) استفاده کنندگان بتوانند وارد آسانسورها شده یا از آن خارج شود و حتی آنهایی که دارای ساک‌های دستی هستند، در مسیر یکدیگر قرار نگیرند، مگر در مواردی که چاره‌ای جز این نداشته باشند.2) بارهای بزرگتر اگر بخواهند حمل شوند، «مانند کالسکه، صندلی چرخدار و سایر مبلمان»، می‌توانند در داخل و یا بیرون از آسانسورها مانور دهند و موجب صدمه دیدن مردم و خراب کردن ساختمانها و داخل آسانسورها شود. سایر مصرف کنندگان نباید بارهایی بیشتر از مقدار لازم در داخل آسانسور کنند.

برای فضای جلوی یک آسانسور منفرد: 1) می‌نیمم عمق لازم بین در آسانسور و دیوار مقابل به آن، بر اساس اندازه جهت کابین آسانسور تعیین می‌گردد و باید حداقل با عمق کابین آسانسور مساوی باشد. 2) می‌نیمم مقدار مساحت قابل قبول. باید حداقل مساوی باشد با حاصل عمق کابین آسانسور و عمق و پهنای چاله آسانسور، برای یک فضا در جلوی آسانسورها با درهایی مجاور یکدیگر، عمق می‌نیمم قابل قبول میان دیوار در چاله و دیوار مقابل در جهت عمق کابین آسانسور، باید حداقل مساوی با عمق عمیق‌ترین کابین آسانسور باشد.

شکل 1ـ1

آسانسورها برای ادارات، جنگها، هتلها، آسانسورهای تخت بیمارستانی و غیره:

ساختمان و نوع عملکرد آن، تعیین‌کننده نوع آسانسوری است که باید تعبیه گردد. آسانسورها به عنوان وسایل حمل و نقل عمومی مسافران و بیماران به کار گرفته می‌شود.

آسانسورها در واقع تاسیساتی مکانیکی هستند که باید برای مدت طولانی (از 25 تا 40 سال) سرویس بدهند و باید طوری طراحی شوند که حتی بعد از 10 سال، بتوانند نیازهای افزایش یافته را نیز تامین کنند. تعمیر و اصلاح تاسیساتی که به صورت بد و نامناسب طراحی شده‌اند، ‌در برخی موارد گران بوده و یا کاملاً غیرممکن می‌باشند. در طول مدت طراحی، کاربرد مورد قبول باید کاملاً مورد آزمایش قرار گیرد. آسانسور، معمولاً به عنوان بخشی از قفسه پله قرار می‌گیرد.

آنالیز مصرف:

نمونه‌های گوناگون و تعریف آنها:

زمان گردش، معمولاً با تعیین زمانی محاسبه می‌شود که آسانسور باید یک دور کامل را با توجه به عبور و مرور معین طی کند.

زمان گردش
تعداد آسانسور / قرارگیری
= میانگین زمان انتظار
میانگین زمان انتظار. زمانی است که بین فشار دادن دکمه و زمان رسیدن آسانسور طی می‌گردد:

(مسافران) بار کابین (S) 300
تعداد آسانسور / زمان گردش
= میانگین زمان حمل و نقل
ظرفیت حمل و نقل ماکزیمم، ظرفیت قابل دستیابی (به تعداد مسافران) در مدت زمان 5 دقیقه است.

ظرفیت حمل و نقل × 100
تعداد ساکنین ساختمان
= ظرفیت حمل و نقل به درصد

شکل (2ـ1) «از صفحه 198 کتاب نویفرت»

آسانسورهای هیدرولیک:

این آسانسور برای حمل بارهای سنگین و برای بالا و پایین بردن در ارتفاع کم بسیار اقتصادی بوده و برای بالابرهایی تا ارتفاع 12 متر به کار برده می‌شوند. اتاق موتور آسانسور می‌تواند در مکانی دورتر از چاله اصلی آسانسور قرار گیرد.

آسانسورهای با پیستونهای استاندارد عمل‌کننده مستقیم؛ می‌توانند بر اساس ظرفیت ترابری آسانسور به مقدار t20 تا مقدار ارتفاع ماکزیمم 17 متر به کار روند. در حالی که آسانسورهای با پیستون غیرمستقیم استاندارد، ‌می‌توانند از t7 تا m24 بالا بروند. سرعت حرکت آسانسورهای هیدرولیک 2/0 تا 8/0 متر بر ثانیه است به موتورخانه آسانسور در روی بام نیاز نیست، تنوع بسیاری در سیستمهای هیدرولیک وجود دارند.

پیستونی که بیشتر مورد استفاده می‌باشد، نوعی است که در مرکز قرار می‌گیرد.

کنترل مقدار انقباض پیستون، بدون توجه به بار باید به mm3  برسد. در این صورت ورود کامل به آسانسور امکانپذیر خواهد بود. ارتفاع بازشوی درهای آسانسور باید حدوداً 50 تا 100 میلیمتر بزرگتر از درهای دیگر باشد. درهای لولایی دوبل و درهای کشوی. می‌توانند به وسیله دست کنترل شده یا با بازشوهای مرکزی و کناری به صورت تمام اتوماتیک باشند.

شکل 3ـ1 (اجزاء آسانسور هیدرولیک، سیستم مستقیم – کنار)

آسانسور کششی: آسانسوری است که حرکت آن بر اثر اصطکاک بین سیم بکسل و شیار فلکه کشش، به هنگام چرخش آن، توسط سیستم محرکه انجام می‌شود.

فرمت فایل: Word (قابل ویرایش)
تعداد صفحات: 51
حجم: 1.23 مگابایت