چشم طبیعی با عمل تطابق میتواند اشیا را از فاصله خیلی دور یا به اصطلاح از بینهایت فیزیکی (دورترین فاصله دید) تا فاصله 25 سانتیمتری (نزدیکترین فاصله دید) ، بطور وضوح ببینید. ولی چشم بعضی از اشخاص احتمالا به علت کوچک بودن یا بزرگ بودن کره چشم به حالت طبیعی نمیتواند بین این دو حد تطابق کند. در نتیجه معمولا دو عیب دوربینی و نزدیک بینی در چشم پیدا میشود.
اینک شخص دوربینی را در نظر بگیریم که اشیا را میتواند ببیند، ولی نزدیکترین فاصله دید او از 25 سانتیمتر بیشتر است. بنابراین ، در چشم شخص دور بین تصویر اشیا نزدیک پشت پرده شبکیه تشکیل میشود. و عدسی چشم نمیتواند با عمل تطابق تصویر آنها را روی این پرده بیندازد. در نتیجه این اشیا تار دیده میشوند. برای اصلاح این عیب باید عدسی چشم را با یک عدسی همگرا ، که معمولا به صورت عینک بکار میرود تقویت کرد تا پرتوهای گسیل شده از شی را پیش از رسیدن به چشم طوری بهم نزدیک کند که پس از گذشتن از عدسی چشم ، درست بر روی پرده شبکیه تصویر شی را تشکیل دهند. در این صورت چنین به نظر میرسد که پرتوها از نزدیکترین نقطه دید چشم ، به سوی آن گسیل میشوند.