آرمین محسن دانشگر

آرمین محسن دانشگر, متولد 1352 معمار ایرانی-اتریشی است.

آرمین محسن دانشگر، فارغ التحصیل دانشکده معماری وین اتریش و دارای مدرک دکتری معماری و مدرس فعلی دانشکده معماری وین که پیش از این استاد میهمان در دانشکده های لندن، نیویورک و هنگ کنگ بوده است. وی دفتر معماری دانشگر را در وین بنیاد نهاد که در شهر های مونیخ و لندن نیز دفتر دارد.
دانشگر در دوره های حرفه ای بسیاری در ایران همکاری دارند.
همه چیز در معماری دانشگر از نقطه‌ای شروع می‌شود که نیست و هست… و خط، خطی معمارانه و سطح و فضا… و محصول معماری، که خلق فضا است، فضایی که در مفهوم عام و در تعاملی خاص، انسان، احساسات، اندیشه و دلبستگی‌های و کلیت معنوی وی را لمس کرده و در این ارتباط دو سویه، درکی عمیق و تعالی بخش را در بستر زمان، متبلور می‌سازد…، درکی استعاری و ارتباطی در معنای تغزلی کلمه، خلاقیتی هوشمندانه که حاصل سنتز روح زمانه است با نبوغی طراحانه، روحی منشعب از نگاهی جهانی و جهانی در کوران اطلاعات و فناوری مشتق از آن و البته مهم‌تر از همه نیرویی گران که از حضوری انسانی سرچشمه می‌گیرد، آنچنان که دانشگر عمیقا علاقه‌مند است آن را به چالش کشیده، فضایی نو را از آن استخراج کند: «سال‌ها کار کرده بودم و در کار و دانشکده خط کشیده بودم؛ ناگهان به اینجا رسیدم که نقطه‌ای نیست و تمام جاهایی که می‌روم و هر ساختمانی که می‌بینم و دیده‌ام همه از همین خط تشکیل شده اند! وقتی در فضایی هستیم یا در مکانی که به نقطه هایی که در خطوط هستند فشار وارد می‌شود، این نیروها نباید باعث تغییر فرم خطوط شوند…؟».
در دیدگاه «دانشگر»، آمیزش رویا و واقعیت نه تنها در دنیایی مجازی (VIRTUAL)، به وقوع می‌پیوندد، بلکه وی پا را از این مرز نیز فراتر می‌گذارد و در جاهایی، بخش‌هایی از جهان طبیعت یا جهان فیزیکی را با فضای سایبر (Cyberspace)، متحد می‌کند؛ به بیانی دیگر، وی در جستجوی نگاهی جامع تر در جهت دست یازیدن به مرحله‌ای بالاتر از مقوله تکامل فرهنگ است. نتیجه هرچه که باشد، دانشگر ترجمان معمارانه آن را در خلق این فضا و این فرهنگ، تجربه کرده است؛ خلق یک فرهنگ بصری نو یا ارائه تعاریفی بدیع در حوزه فضای زیست،  فضایی که در آن، معانی جدید دو دنیای مجاز (واقعیت وانموده) و واقعیت (واقعیت فیزیکی در مفهوم کلاسیک)، قرار است در یکدیگر فرو ‌روند. این‌همه نه سبک است و نه یک متدولوژی طراحانه،‌ رویکردی است که می‌تواند دانشگر را در جایگاه معمار پیشرو نهضتی نو در قرن 21 قرار دهد.

آرمین محسن دانشگر برای بشر امروز که از یک طرف خواهان نوآوری، و ابداع است و از طرف دیگر بی توجه به ریشه ها نیست چه تدبیری باید اندیشید ؟ این تدبیر، منحصر به شاخه خاصی از دانش نمی باشد بلکه در هر زمینه باید اعمال گردد. در هر دوره تاریخی تنها فکری ماندگار است که بدیع و در عین حال اصیل باشد. اگر سنت یا ” فرادهش ” به معنای دقیق کلمه در هر دوره ظهوری نوین دارد، در واقع منشاء و سرچشمه ای است پویا که در حال تجلی دائم است.
در زمانه سرعت و تکنولوژی اگر قرار است بنایی در جهت استفاده برای مقصود خاصی به کار رود (و به عبارتی صرفا تزئینی نباشد) لازم است که در عین بدیع بودن متناسب با آن مقصود باشد و به سهولت بخشیدن امور و تسریع در کارها کمک کند و در عین ایجاد آرامش واجد زیبایی ظاهریشد و در پس پشت هر فرمی خطوط و اشکال هندسی متنوع وممکن می نگرد تا بتواند هم نمادهای سنتی هر قوم را دراثر جدید حفظ نماید و هم بر آورنده نیازهای بشر مدرن باشد و هم مایه آرامش، در واقع او بر اساس یک سری داده های اولیه بدون محدود ساختن خود در یک قالب از پیش تعیین شده و به عبارتی بستن دست و پای خود در محدودیتها، طرحی نو برگرفته از نوعی الهام و جرقه ذهنی در اندازد که به بهترین وجه با تغییر صورت دادن به اشکال و خطوط معمول، نقشه ای متمایز و خلاق ولی در عین حال با اساسی محکم طراحی کند.
نکات عمده :
1-    از پیش متعین نبودن طرح (متفاوت بودن آن طرح)
2-     سابقه تربیتی، فکری و فرهنگی اصیل (مثل ترکیب رنگها یا نوع فرم خطوط و اشکال(
3-    توجه به یافتهای متنوع و منظرهای مختلف از یک حقیقت
4-     توجه به شرایط و اقتضائات زمانی، مکانی، روحی، فرهنگی
5-     توجه به مبانی اولیه و ضروری در ایجاد طرح و نقشه
6-     نه نافی سنت هاست و نه تبعیت مقلدانه و کپی وار از روش های سنتی می کند بلکه با الهام از سنتها طرحهای بدیع ارائه می کند.
بنابراین این معماری، یک معماری پا در هوا نیست که ریشه ای در زمین نداشته باشد بلکه در عین حال که از اعماق سرچشمه زمین تغذیه می کند اما نگاهی به بالا انداخته و توانسته وجوه غیرقابل دید برای عموم را دریابد و به امکانات مختلف و غیر معمول صور توجه کند تا بتواند طرحی نو را که در عین حال بی خانمان نیست برنامه ریزی کند.