پایگاه علمی سعید سان دانلود رایگان مقالات علمی کنفرانس و ژورنال
دانلود طرح نهایی معماری – نمایشگاه نقاشی
مقدمه:
بحث درباره نقاشی قدیم ایرانی، غالبا هنر مینیاتور را به ذهنها می‌آورد. در واقع، مشهورترین و ارزنده ترین نمونه‌های هنر تصویری ایران را می‌توان بر صفحات نسخه‌های خطی و مرقعات ملاحظه کرد ما کاربرد واژه نگارگری برای این گونه تصاویر را بر اصطلاح مینیاتور ترجیح می‌دهیم. هنر نگارگری ایرانی-اسلامی از سده چهاردهم/هشتم ه تا سده هفدهم/یازدهم شکوفایی نمایان داشت؛ ولی آثار تصویری به جای مانده از ادوار پیش از اسلام تا زمان حمله مغولان، و همچنین آثار دیوارنگاری، پرده نگاری،قلمدان نگاری و غیره در قرون متاخر نیز جلوه‌هایی دیگر-اما کمتر شناخته شده-از نقاشی ایرانی به شمار می‌آیند.
نقاشی یا نگارگری ایرانی که به اشتباه مینیاتور نیز خوانده می‌شود شامل آثاری از دوره‌های مختلف تاریخ اسلامی ایران است که بیشتر به صورت مصورسازی کتب ادبی (ورقه و گلشاه، کلیله و دمنه، سمک عیار، و…)، علمی و فنی (التریاق، الادویه المفرده، الاغانی، و…)، تاریخی (جامع التواریخ، و…)، و همچنین، برخی کتب مذهبی، همچون، خاوران نامه می‌باشد.
استان فارس
استان فارس هفتمین استان از ۳۱ استان ایران است که در بخش نیمروز این کشور واقع شده‌است.[1] آب و هوای استان فارس در نقاط مختلف این استان به سه دسته کوهستانی، معتدل و گرم تقسیم می‌شود. این استان با مساحتی در حدود ۱۲۲٬۶۰۸ کیلومتر مربع، چهارمین استان بزرگ و با جمعیتی معادل ۴٬۵۲۸٬۵۱۳ نفر، بر طبق برآورد جمعیتی سال ۱۳۸۹ خورشیدی سازمان ملی آمار ایران، چهارمین استان پرجمعیت ایران به‌شمار می‌رود. بر اساس تقسیمات کشوری اردیبهشت‌ماه سال ۱۳۹۰ خورشیدی، استان فارس به ۲۹ شهرستان، ۱۰۰شهر، ۸۳ بخش و ۲۰۴ دهستان تقسیم شده‌است.[2]
مرکز استان فارس، شهر شیراز است که بر طبق برآورد جمعیتی سال ۱۳۸۹ خورشیدی سازمان آمار ایران به همراه حومه خود، جمعیتی معادل ۱،۷۴۹،۹۲۶ نفر داشته که پرجمعیت‌ترین شهر این استان محسوب می‌شود.[3]
از دیگر شهرهای پرجمعیت این استان می‌توان به شهرهای مرودشت، جهرم، کازرون و فسا اشاره کرد.[4]
مرکز استان فارس که جمعیتی حدود ۲ میلیون نفر را در خود جا داده، سومین کلانشهر و شهر بزرگ ایران پس از تهران و مشهد شناخته شده است. در این استان، امروزه به جز اکثریت فارسی‌زبان اقوام مختلفی نیز در این استان زندگی می‌کنند؛ از جمله لرها،قشقایی‌ها، عرب خمسه و لک، که هر یک به گویش‌ها و زبان‌های مختلفی مانند فارسی، لری، لارستانی، قشقایی، سیوندی، دوانی، اردکانی، عربی و کهمره‌ای (بککی) سخن می‌گویند.[5]
استان فارس با وجود جاذبه‌های متعدد تاریخی، طبیعی و مذهبی، یکی از مراکز مهم گردشگری ایران است. همچنین تعدادی از مراکز مهم دانشگاهی ایران در این استان واقع شده‌است.[6]
تاریخچه استان فارس
در جنوب ایران تا کرانه‌هاى خلیج‌فارس، سرزمینى گسترده است که از روزگار باستان، پارس (فارس) نام داشت و از آغاز دوره ی اسلامى تا کنون، مرکز آن شیراز بوده است. این سرزمین، از چند هزار سال پیش زیست‌گاه پررونق اقوام بومى ایران، و به ویژه ایلامیان بود و از این قوم، آثار بسیار در گوشه و کنار فارس، به جاى مانده است. آثارى چون کورنگون مَمَسّنی، نقش رستم، تخت جمشید، تپه ی سبز و تپه ی مالیان و …
سه هزار سال پیش از این، قومى که خود را آریایى مى‌خواند، از جنوب روسیه ی امروزى به فلات ایران سرازیر و پس از درگیرى‌هاى فراوان با بومیان آن سامان، به پیروزى رسید و براى خود سکونت‌گاه‌هایى برپا داشت. بیشتر این آریاییان، چوپان و گله‌دار و کوچ‌نشین بودند و به صورت قبیله‌اى زندگى مى‌کردند.
دین آنان، گونه‌اى بینش توحیدى بود. آنان به خداى یگانه و بزرگى به نام اهورامزدا ایمان داشتند و نیروهاى طبیعی، مانند آب، آتش و خاک و خورشید را داراى فره ایزدى مى‌پنداشتند و سرچشمه بدى‌ها وتاریکى‌ها را در وجود اهریمن مى‌جستند. آریاییان، قبیله‌هاى بزرگى داشتند که معروف‌تر از همه پارسیان، مادها، سکاها، بلخیان، سغدیان، خوارزمیان، هراتیان و پارتیان بودند. همه این قبیله‌ها به یک زبان بزرگ، اما با لهجه‌هاى متفاوت سخن مى‌گفتند و سرزمین خود را به نام آریّا وَئیَج (ایران ویج) مى‌خواندند و بعدها که داراى حکومت شدند، میهن‌شان را کشور ایرانیان و زبان اصلیشان را اَئیریانو خششرَ مى‌خواندند. این اصطلاح بعدها به اِئران شَتر و ایران شَهر و سرانجام ایران تبدیل شد.
پارسیان، یکى از اقوام ایرانى بودند که سه هزار سال پیش، به فارس آمدند و در چند مکان، از جمله در اَنشان یا مالیان امروزى در ۴۶کیلومترى شمال شیراز، و پاسارگاد ساکن شدند. پایتخت آنان، نخست پاسارگاد بود و بعدها به همدان انتقال یافت. در اواخر سده هشتم پیش از میلاد، مادها در ایران غربى نیرو گرفتند و گرد هم جمع شده، با آشوریانِ تاراج‌گر به زد و خورد پرداختند و صد سال بعد آنان را از پاى درآوردند و حکومتى بزرگ برپا داشتند که ۱۲۰ سال پایدار ماند. فرمانروایى آنان سرانجام توسط کوروش بزرگ فروپاشید. کوروش بزرگ فرزند کمبوجیه (پادشاه پارسیان) و شاهدختى مادى بود و با کارهاى درخشانش بزرگترین پادشاهان جهان آن روزگار را پدید آورد .
مورخان کوروش را پادشاهى دانا و مدیر و مدبّر و مفسران بزرگى چون علامه ی طباطبایی او را ذوالقرنین نامیده‌اند. کوروش پس از نزدیک به۳۰ سال فرمانروایى در جنگ با کوچ‌نشینان ماساگتى – از اقوام سکایى آسیاى میانه- کشته شد و پسرش کمبوجیه جاى او راگرفت و به مصر لشکر کشید و آنجا را به فرمان خود درآورد، ولى با شورش مغان روبه‌رو شد و پیش از گرفتن کین خویش در مصر درگذشت .
آنگاه، داریوش بر تخت هخامنشى نشست و ۳۶ سال بر ایران فرمان راند. هخامنشیان نزدیک به ۲۱۸ سال بر این سرزمین حکومت کردند تا این که اسکندر بر ایران تاخت و شاهنشاهى هخامنشى را برانداخت اما، دولتش هفت سال بیش نپایید و آرزوهایش بر باد رفت. اگرچه حاکمان پارس به سلطه سلاطین اشکانى در روزگار قدرت آنان گردن نهادند، اما پارس هرگز جزو امپراتورى نشد. شاهان پارس قدرت خود را تا سواحل کارمانیا و سواحل عربستان بسط دادند .
از روایات مربوط به اردشیر اول ساسانى چنین بر مى‌آید که در زمان او، پارس به ممالک کوچکى تقسیم شده بود. از سکه‌هاى کشف شده ی آن دوران مى‌توان دریافت که در آن زمان، تمدن یونانى به کلى از پارس رخت بر بسته بود و سنت‌هاى تاریخى و اساطیرى کهن و دین زردشت استیلاى کامل داشت . براساس شواهد، در آن زمان پارس تنها سرزمینى بود که دین زردشتى حقیقى و نوشته‌هاى مقدس در آن محفوظ مانده بود. به همین دلیل، تجدید حیات آیین زردشتی، با قیام اردشیر اول و کشورگشایى او از پارس آغاز شد. اردشیر اوّل دودمان ساسانیان را بنیاد گذاشت و دین زردشتى را در سراسر ایران مستقر کرد .استخر که پایتخت پارس بود، در دوره ساسانى شهرى بزرگ و آباد بود. پس از بنیان‌گذارى پادشاهى ساسانی، پایتخت به تیسفون منتقل شد. از آثار پر اهیمت تاریخى پیش از اسلام در سرزمین فارس، مى‌توان از تخت‌جمشید، پاسارگاد، نقش رستم، قصر اردشیر، قلعه ی دختر، بیشابور، قصر ابونصر، بندبهمن، قصر ساسانى در سروستان و بسیارى نمونه‌هاى دیگر یاد کرد .مسلمانان به پیروى از ساسانیان، ایالت فارس را به پنج ولایت که هر کدام را یک کوره مى‌گفتند، تقسیم کردند. این تقسیم‌بندى تا حمله مغولان برجاى بود.
پنج کوره ی فارس عبارت بود از: کوره ی اردشیر خوره که مرکز آن شیراز بود، کوره ی شاپور خوره که مرکز آن شهر شاپور بود، کوره ی ارجان که مرکز آن به همین نام بود، کوره ی استخر که مرکز ان پرس‌پلیس بود و کوره ی دارابجرد که مرکز آن دارابجرد بود.[7]
[1]– وبگاه رسمی سازمان آمار ایران.
[2]– وبگاه وزارت کشور.
[3]– درگاه فرهنگی استان فارس.
[4]– وبگاه رسمی سازمان میراث فرهنگی.
[5]– سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری ایران.
[6]– وبگاه دانشنامه بریتانیکا.
[7]– روزنامه امید.
استان فارس از دیرباز سهم عمدهای در تمدن و هنرومعماری ایرانی و اسلامی داشته و بخش عمدهای از میراث ما در این استان وجود دارد. این آثار با شیوههای مختلف از دوران هخامنشی و ساسانی تا شکوفایی دوران اسلامی همه جای این استان را مزین کرده است. شهر شیراز در طول تاریخ پر افتخار خود هنرمندان شایستهای را پرورده است که تا سمرقند و بخارا آثارشان را فراگرفته است.
هنرمندان شیرازی در تاریخ هنر ایران در خط و تذهیب، جلوه سازی و گل و بوته سازی،معماری و گچ بری، خاتم سازی و نقره کاری، ابریشم دوزی، قالی‌بافی و منبت کاری از نام داران و سرآمد های این هنر به شمار می‌رفته‌اند. امروزه نیز این منطقه به لحاظ صنایع دستی بسیار قوی عمل می کند و خاتم کاری، منبت کاری، معرق کاری، قالی بافی، پارچه بافی، نقره کاری، مسگری و بافت گلیم های زیبا از مهم ترین صنایع دستی شهرستان شیراز محسوب می شود. بافت قالی در شهرستان شیراز از سابقه ای طولانی برخورداراست. در تجارت فرش، تمام قالی های ناحیه فارس (جنوب غربی ایران) را تحت عنوان قالی شیراز نام می برند که به طور کامل در صنایع دستی استان فارس توضیح داده شده است.
بخشی از فرشینه های خمسه هم که به شیرازی معروفند، از نظر جنس متوسط است و به جز بافندگان خمسه، بافندگان روستاهای غیر عشایری نیز آن را می بافند. این بافته ها نیزبه نام قالیچه های شیرازی مشهورهستند و به کشورهای دیگر نیز صادر می شوند.پارچه‌های ابریشمی، نخی و پشمی شیراز و ظروف مسی و نقره کاری این منطقه نیز از شهرت به سزایی برخوردار بوده و گلیم بافی هم در این ناحیه شهرت زیادی دارد. صنایع دستی شهرستان شیراز از جمله صادرات این شهرستان به شمار می آید. خاتم کاری مهم ترین و مشهور ترین صنعت دستی شهرستان شیراز است. خاتم کاری یکی از هنرهای با ارزشی است که در شرق وجود دارد و مهم ترین صنعت دستی فارسی است که بهترین نوع آن در شیراز تولید می شود.
از گذشته خاتم سازی اطلاع زیادی در دست نیست، زیرا مواد اولیه خاتم بیش تر چسب و چوب است و این دو ماده بر اثر مرور زمان از بین می روند. با این همه در مکان هایی که از نظر مردم جنبه تقدس داشته، به خاتم هایی بر می خوریم که قدمت دویست تا سیصد ساله دارند. تصور می شود هنر خاتم سازی برای اولین بار در شهر شیراز به وجود آمده و مرکزاصلی خاتم کاری در شیراز باشد. شاید بهترین نمونه این هنر درعصر حاضر، میز خاتمی است که در نمایشگاه جهانی بروکسل (سال 1958) مدال طلا را نصیب خود کرد. کهن ترین نمونه خاتم که در دست است متعلق به دوره صفویه است. این اثرمربوط به بقعه شاه نعمت الله ولی در ماهان کرمان است.
در خاتم کاری های شیراز بیش تر گل های کوچک و ستاره های درخشانی که از مواد مختلف ترکیب یافته اند، دیده می شود.( قطعات کوچک منظمی از نی، مس، قلع، چوب، عاج بریده و آن ها را روی سطحی که قبلا سریشم زده اند، می چسبانند.) خاتم کاری بیش تر در روی رحل و صندوقچه های کوچک و جعبه های آرایش صورت می گیرد و نیز ممکن است به موجب سفارش، اشیاء بزرگ تر از قبیل میز و صندلی و غیره را نیز خاتم کاری نمایند. درخاتم های گران قیمت قسمت های فلزی خاتم از طلا یا نقره تشکیل می شود و به جای استخوان در ساخت آن ها عاج به کار می رود. مرغوب ترین نوع خاتم، نوعی است که پره وارو نامیده می شود و نوع دیگری هم هست که به سیم دار مشهور است. چوب، فلز، استخوان و رنگ سبز، مواد و مصالح خاتم سازی را تشکیل می دهند. انواع وسایل و ابزار این رشته عبارتند از: رنده که پشت خاتم را بسیار ظریف می تراشد، تنگ های گوناگون نظیر تنگ مثلث سابی، سیم سابی، پره ساب، گل ساب و توگلو ساب، اره، اره سرقطع کن که سر چوب ها یا گل خاتم را قطع می کند، سوهان که انواع مختلف دارد، پرگار، گونیا، چکش، گاز انبر، مغاز و پرس. منبت کاری از صنایع و هنرهای دستی شیراز است. واژه منبت به معنای کنده کاری روی چوب است که سابقه ای دیرینه در شهرستان شیراز دارد. شاید بتوان آغاز تاریخ منبت کاری را زمانی دانست که انسان نخستین بار با ابزاری برنده چوبی را تراشیده است. مهم ترین ماده ای که روی آن منبت کاری می کنند چوب است. چوب منبت کاری باید محکم و بدون گره باشدو برای این منظور از چوب های آبنوس، فوفل، بقم، شمشاد، عناب و گردو استفاده می شود. شناخت راه چوب یکی از مهم ترین اصول کار است و عاج، صدف و استخوان از دیگر مصالح مورد استفاده در هنر منبت کاری است.
معرق کاری یکی دیگر از صنایع روی چوب و با اهمیت شیرازی هاست که شیوه جدید آن، پدیده تازه ای در ایران است و عمری پنجاه ساله دارد. معرق در اصل بر تکه های ریزی از کاشی اطلاق می شود که در کنار هم چیده می شوند و فرم های مختلفی را تشکیل می دهند. این نوع کاشی برای تزیین داخل و خارج گنبدها و سردر مساجد به کار می رفته است. معرق کاری در قرن ششم هجری یعنی در دوره سلجوقیان به سمت کمال رفت و متداول شد. در شیوه تازه معرق روی چوب که به تازگی از منبت کاری جدا شده، طرح مورد نظر روی چوب زده می شود و به وسیله مغار خالی شده و به جای آن تکه هایی به همان اندازه از چوب های مختلف یا عاج، جاگذاری می شود. پس از به وجود آمدن اره مویی های بسیار باریک، معرق روی چوب وارد مرحله جدیدی شد و هنری با ظرافت و اعجاب آور به وجود آمد. در این مرحله جدید با قرار دادن قطعات مختلف از قبیل صدف، عاج، استخوان، فلز و چوب های مختلف رنگی در کنار یکدیگر، معرق ایجاد می شود. معرق کاری های شیراز از جمله صنایع دستی صادراتی این شهرستان به شمار می آیند. نقاشی نیز یکی از هنرهای دیرینه در استان فارس است.
مشاهیر نقاشی ایران
نام هنر مند توضیحات آشتیانی دکتر اسماعیل. (متولد 1271 ش) نقاش و استاد نقاشی، شاگرد کمال الملک و فارغ التحصیل دارالفنون و استاد دانشگاه ( در هنرهای زیبا)، از کارهای معروفش: استاد و خودش، قهوه خانه، و خواب درویش است. آقا احمد نقاش دوره قاجاریه، فرزند آقا نجف اصفهانی است. آقا زمان نقاش و قلمدان ساز عصر محمد شاه قاجار بود، که یا صاحب الزمان امضاء می کرد. آقا صادق نقاش و قلمدان معروف دوره قاجاریه (فتعلیشاه و ناصرالدین شــاه) است که یا صادق الوعد امضــاء می کرد. آقا صادق سبک صفویه را با سبک اروپایی مخلوط می کرد. آقا محمد جعفر نقاش دوره قاجاریه، فرزند آقا نجف اصفهانی است.
آقا محمد کاظم نقاش دوره قاجاریه، فرزند آقا نجف اصفهانی است. آقا نجف اصفهانی نقاش و قلمدان ساز بزرگ دوره قاجاریه فرزند آقا بابا نقاش است. آقا نجف اغلب کارهای خود را به ضل السلطان (پسر ناصر الدین شاه) تقدیم می کرد. فرزندان و نوه های آقا نجف از هنرمندان بوده اند. سبک کار او مخلوطی از نقاشی ایران و اروپا بوده است. آقا میرک اصفهانی (قرن دهم هجری) استاد نقاش و قلمندان ساز، معاصر شاه طهماسب اول، شاگرد بهزاد بوده است. بهرامی محمد. (متولد 1305 ش) در حین تحصیلات متوسطه به نقاشی می پرداخت و پس از پایان این دوره به دانشکده هنرهای زیبا وارد شد و رشته نقاشی را گذراند پس از آن در سازمان هنری پارس خدمت هنری خود را با تربیت شاگردان آغاز کرد. تابلوهای فراوانی با الهام از شاهنامه فردوسی ساخته است و تابلوی کابوس او مشهور است. بهزاد هراتی کمال الدین. (فوت 942 ه ق) نقاشی معروف، در درباز سلطان حسین میرزا در خراسان بود، که سپس همراه شاه اسماعیل صفوی به تبریز آمد، او نخستین نقاشی است که بعد از تسلط مغول به شیوه ایرانیان نقاشی کرد. بهزاد مدتی رئیس کتابخانه شاهی در تبریز بود، خواجه عبدالعزیز، استاد مظفر علی از شاگردان او هستند، قبر بهزاد در باغ شیخ کمال تبریز جنب مزار شیخ است. تجویدی محمد. (متولد 1303 ش) نقاش معاصر، در خانواده ای نقاش پا به عرصه وجود گذاشت تحصیلات خود را در هنرستان هنرهای زیبا پایان داد. و در آنجا مشغول به تدریس شد.
حیدریان استاد علی محمد. (متولد 1275 ش) نقاش و موسیقی دان معاصر، شاگرد کمال الملک استاد دانشکده هنرهای زیبای تهران بود. استاد حیدریان بیشتر در زمینه صورت سازی کار می کند، تابلوی تصویر مهندس بغایری و ظهیر الدوله و فروغی از کارهای معروف او است. درودی علی. (متولد 1259 ش) تذهیب کار و نقاش معروف از مردم طالقان است، که مدتها در مدرسه صنایع مستظرفه مشغول کار بوده است. راضی اصفهانی از شعرای ایران و از مردم اصفهان می باشد او علاوه بر شعر در هنر نقاشی نیز استادی چیره دست و نامی به شمار می رفت و به (زمانای نقاش) شهرت داشت. او در سال 1112 ق، در قید حیات بود. راوندی (تولد 555 یا 550 ه ق) نجم الدین محمد بن علی بن سلیمان بن محمد بن احمد بن همه مکنی به ابوبکر مؤلف کتاب راحه الصدور می باشد وی مردی فاضل و دانشمند شاعر و نویسنده بود در حسن خط بی بدیل و به قول خود هفتاد گونه خط ضبط کرده و در عمل تذهیب و نقاشی مصحف کاری استاد بوده است. رسام نام نقاشی، معاصر بهرام گور بود.
روحانی شیرازی (تولد 1257 ه ق) میرزا علی بن میر عبدالوهاب یزدانی ابن وصال شیرازی در شیراز به دنیا آمد. وی در خط و ادب و نقاشی ماهر بود. دوبار به هندوستان سفر کرد و سفر نامه ای نوشت و کتاب بینوایان هوگو را به نظم در آورد. زاویه محمد علی. نقاش و مینیاتور ساز، معاصر شاگرد علی درودی است. ساعی (وفات 1004 ه ق) تخلص مصطفی از شاعران عثمانی در قرن دهم هجری است. وی از مردم عثمانی بود و در نقاشی مهارت بسزا داشت. سلطان محمد ) قرن 10 ه ق) نقاش و مذهب ایرانی معاصر با اواخر دوره سلطان حسین بایقرا وعهد شاه اسماعیل اول و شاه طهماسب اول و استاد نقاشی پادشاه اخیر بود. وی مردی مبتکر و داری تخیلی عجیب بود. گویند برای امیر علی شیر ساعتی بزرگ بساخت که در سر هر ساعت هیکلی از بالای آن بیرون می آمد و با چوبی که در دست داشت به تعداد ساعات گذشته ضرباتی به نقاره بالای ساعت می نواخت. شفیع عباس بن رضا عباسی. (نیمه دوم قرن 11) نقاش معروف دوره شاه عباس دوم است. شیخ حسین.(متولد 1279 ه ق) نقاش معروف معاصر، شاگرد کمال الملک، تابلوهای وی بیشتر در کاخهای سلطنتی نگهداری می شود. از آثار معروف او: هفت سین، سقا و طبیب و مریض است. شیخ زاده )قرن 10 ه ق) نقاش و مینیاتور ساز ایرانی. وی شاگرد بهزاد بود. صادقی بیک افشا (فوت 1018 ه ق) نقاش و شاعری از ایل خدا بنده لو که زمانی کتابدار سلطنتی بود، و در آغاز سلطنت شاه عباس کبیر مقرب درگاه بود ولی سرانجام علیرضا عباسی جای او را گرفت.
صنیع الملک میرزا ابوالنحسن (1299 – 1283 ه ق) نقاش معروف عصر قاجاریه و عموی کمال الملک است که تحصیل نقاشی را در ایتالیا به پایان رسانید، و مورد تشویق محمد شاه و ناصر الدین شاه قرار گرفته بود، در سال 1277 ه ق، رییس چاپخانه دولتی شد، و در نامه دولتی اغلب نمونه کارهای او را نشر می دادند، در سال 1278 به صنیع الملک ملقب شد. صنیع الملک در سال 1279 به یک قطعه نشان و حمایل مفتخر شد؛ از آثار او: وصف سلام ناصر الدین شاه است که از محل اصلی به موزه ایران باستان منتقل شده است. صنیع همایون عبدالحسین. (فوت 1340 ه ق) نقاش و مینیاتور ساز دوره قاجاریه، فرزند آقامحمد کاظم است، و آقای شکرالله صنیع زاده نوه دختری اوست. عباسی رضا. (از 974 – 1044 ه ق) مشهور به آقا رضا عباسی پسر علی اصغر کاشی نقاش معروف زمان شاه عباس بزرگ است که از طرف شاه عباس ملقب به عباسی شد. وی یکی از ماهرترین و استادترین نقاشان عهد خود بود چه در زمان شاه عباس مراودات بازرگانی ایران و اروپا بسیار خوب بود.
نمونه هایی از نقاشیهای اروپا منجمله ایتالیا در بازرا اصفهان رواج داشت و از این راه ذوق نقاشی و تشویق نقاشان در شاه عباس تقویت شد. میرزا رضا بعلت تماس مستقیم با مردم توانست آثار با ارزشی که ترجمان روحیات مردم زمان خود بود بوجود آورد. از آثار او در بسیاری از موزه های معتبر اروپا موجود است. علی اشرف (متولد در حدود 1120 ق) نقاش گل و بوته ساز و صورت ساز، مبتکر شیوه ای خاص بود، آثار فراوانی از او باقی است. علیرضا تبریزی (قرن 11 ه ق) علیرضا، نقاش و یا خطاط مشهور دوره صفویه است. علیقلی ماهر (قرن 11 ه ق) اردبیلی تبریزی دامغانی متخلص به ماهر. وی شاعر و نقاش و خطاط بزرگ است، دیوانی نیز دارد. فهمی تخلص سلطان محمد خوا بنده پسر شاه طهماسب صفوی است.
وی در فن نقاشی و موسیقی مهارت داشته است. کریمی علی. نقاش و مینیاتور ساز معاصر، شاگر علی درودی است. کمال الملک محمد غفاری. (فوت 1319) استاد محمد غفاری (کمال الملک)، استاد کامل نقاشی از مردم کاشان است، کمال الملک فرزند میرزا بزرگ در جوانی به تهران آمد، دروه دارالفنون را بپایان رسانید. و بعد به اروپا رفت و به مطالعه نقاشی پرداخت، سپس به عراق سفر کرده، به ایران مراجعت نمود. در سال 1307 به نیشابور سفر کرد و کنچ انزوا گزید. و پس از 93 سال زندگی بدرود حیات گفت. تالار آیینه از شاهکار های اوست. مقبره استاد در نیشابور در جوار مقبره شیخ عطار است.
لامعی (فوت 938 ه ق) محمود بن عثمان بن علی از نقاشان دوره امیر تیمور گورکانی است که به امر وی به ماوراءالنهر رفت و پس از آموزش نقاشی به خدمت او برگشت. لطفعلی شیرازی نقاش و قلمدان ساز دوره قاجاریه، جد دکتر صورتگر است. محمود خان صبا ملک الشعرا بهار. (1228 – 1311 ه ق) نقاش، خوشنویس، شاعر و مجسمه ساز ایرانی در دوره قاجاریه است، بیشتر کارهای هنری ایشان در کاخ گلستان موجود است، تصویر فاضل خان گروسی یکی از شاهکارهای ایشان است. مصور الملکی حسین. (متولد 1269 ش) نقاش معروف ایران که از سن یازده سالگی در کارگاه پدرش به نقاشی پرداخت و بعد از فوت ایشان مدتی قلمدان ساخت، سپس در سن 38 سالگی به اروپا و مکه سفر کرد و به اصفهان مراجعت نمود و در آنجا به تعلیم پرداخت از تابلوهای معروف ایشان، آبادی تخت جمشید، جنگ نادر شاه با محمد شاه هندی، شکست محور و فتح متفقین است. مظفر علی (فوت 990 ه ق) مظفر علی از نقاشان معروف و خواهر زاده استاد بهزاد است که در خدمت او کسب این هنر نمود و به مرتبه کمال ترقی رسید.
پدر مظفر علی، حیدر علی، از اهل تربت است، بهمین جهت این استاد هنرمند را مورخین» تربتی«نوشته اند اما نشو و نمایش در تبریز و قزوین بوده است. مظفر علی نزد شاه طهماسب معزز و محترم بود، و تصاویر عمارت دولتخانه، و چهل ستون این پادشاه در قزوین، اکثر از ارقام زرین فام اوست. فوتش در قزوین اتفاق افتاد و او را در مزار شاهزاده حسین به خاک سپرده اند.
مولانا یاری برخی اصل او را یزدی دانسته و بعضی او را شیرازی نوشته اند، در نقاشی و تذهیب استاد مسلم بود. در زمان سلطنت سلطان حسین میرزا بایقرا به خراسان رفت، چون بسیار با استعداد بود مورد توجه واقع شد. امیر علیشیر نوایی که پیوسته حامی هنرمندان بود او را مشمول عنایت و توجه قرار داد. یاری تا اوان سلطنت شاه اسمعیل اول صفوی در قید حیات بوده و سال فوتش بدرستی معلوم نیست. مؤید پردازی حسینعلی. (متولد 1264 ق) نقاش تهرانی، فارغ التحصیل دار الفنون است، مدتها به تعلیم و تعلم نقاشی پرداخته و با مطبوعات همکاری داشت، راهنمای نقاشی و گلدوزی او چاپ شده است. میر سید علی (فوت 967 ه ق) فرزند میر مصور نقاش مشهور است که هر دو از نقاشان خراسان بودند و میر سید علی در ترمذ تولد یافته و جامع جمیع فنون بود، خاصه در نقاشی و تذهیب، در مجلس سازی و تصویر بسیار چابک دست و موشکاف شد. در عهد شاه طهماسب در کتابخانه همایون کار می کرد و در سال 951 که همایون پادشاه به ایران آمد در خدمت وی با جمعی دیگر هنرمندان از هر طبقه به هندوستان رفت و به ملازمت این پادشاه اختصاص یافت واز این زمان اسلوب نقاشی ایرانی در هندوستان رواج یافت و این مکتب اساتید فراوان بوجود آورد.
میر سید علی شعر هم می سرود و » جدایی« تخلص می کرد. نادر تبریزی کلبعلی متخلص به نادر از شاعران عهد صفویه است و هم نقاشی می کرده و هم زرگری می دانسته است. نباتی تبریزی از شاعران قرن دهم است. وی از نقاشی و لاجورد شویی اوقات می گذرانده است. نیک زاد علی اصغر. (متولد 1303 ش) نقاش و مینیاتورساز تبریزی است، و با مطبوعات نیز در زمینه کاریکاتور سازی همکاری داشت. وزیری محسن. (متولد 1305 ش) نقاش مدرن ایرانی، فارغ التحصیل هنرهای زیبا است.وی 10 سال در ایتالیا به تکمیل اطلاعات خود پراخت.
ما در این پروژه تلاش میکنیم نمایشگاهی طراحی کنیم که تاریخ ایرن باستان را با توجه به دوره زمانی مختلف بررسی نماید و گالری به صورت دوره ای آثار جدید و قدیم هنرمندان را نمایش دهد تا از نظر هنری درخور جایگاه ارزشمند این شیراز و استان فارس باشد.
فهرست:
مقدمه 6
فصل اول (معرفی استان و شهرستان) 8
استان فارس
تاریخچه استان فارس
آب و هوا
ناحیه مرکزی
ناحیه جنوب و جنوب خاوری
بادهای شمالی
بادهای باختری
توده های هوای جنوبی
شهرستان شیراز
ریشه نام شیراز
پیشینه شیراز
آب و هوا
فرهنگ
جاذبه‌های تاریخی
فصل دوم (ضرورت طرح) 20
فصل سوم (آنالیز سایت) 26
تحلیل سایت
موقعیت سایت در شهر شیراز
موقعیت سایت در شمال شهر شیراز
موقعیت سایت در خیابان چهل مقام
مسیر های ارتباطی اصلی
موقعیت دقیق سایت مورد نظر
ابعاد و انداره موقعیت سایت
همجواری ها
دسترسی ها
تابش آفتاب
پتانسیل های موجود
آلودگی صوتی
رایحه خوشایند
دید و منظر
باد غالب
شیب زمین
فصل چهارم (نمونه موردی) 40
نمونه های کار شده خارجی
نمایشگاه فناوری نانو – چین
تالار جدید نمایشگاه بازل
نمایشگاه میلان (پاویون) امارات متحده عربی – نورمن فاستر
نمایشگاه هیوندای
نمونه های کار شده داخلی
نمایشگاههای گردشگری شیراز و بیشاپور
فصل پنجم (برنامه فیزیکی طرح) 53
جمع آوری معیارها و ضوابط
1-1- نظامنامه UFI ـ مصوب 1001
1-2- قوانین داخلی UFI ـ مصوب 2001
1-3- راهنمای مدیریت نمایشگاهها ـ مرجع AEO
1-4- معیارهای بازدیدکنندگان نمایشگاه ـ 2002
1-5- محاسبه بازدیدکنندگان بالقوه از غرفه
1-6- مقررات و قوانین نمایشگاهی هند
مبانی طراحی ساختمان های نمایشگاهی
2-1- واژه شناسی نمایشگاه
2-2- برداشت محتوایی از نمایشگاه
2-3- انواع موضوع برگزاری نمایشگاه
2-4- انواع مقیاس برپایی نمایشگاه
2-5- فضاهای متشکله نمایشگاه
C.S ـ بخش فضاهای سرپوشیده (ساختمان)
M ـ گروه فضاهای اصلی
R ـ گروه فضاهای وابسته اصلی
C ـ گروه فضاهای رفاهی
U ـ گروه فضاهای پشتیبانی
U.S ـ بخش فضاهای رو باز (محوطه)
G ـ گروه فضاهای سبز
P ـ گروه فضاهای تردد
S ـ گروه فضاهای مکث
2ـ6ـ استفاده‌کنندگان نمایشگاه
P ـ جمعیت کارکنان (مقیم)
V ـ جمعیت مراجعین (موقت)
C ـ ظرفیت کلی (لحظه‌ای)
2ـ7ـ سطوح کلی ساختمانهای نمایشگاهی
SN ـ سطوح خالص (مفید)
Scir ـ سطوح گردش
SG ـ سطوح ناخالص
2ـ8ـ سطوح سرانه ساختمانهای نمایشگاهی
PH.B ـ سرانه مبنا
PH.N ـ سرانه خالص
PH.G ـ سرانه ناخالص
2ـ9ـ وسایل سالنهای نمایشگاهی
Fur ـ اثاینه
Mob ـ تجهیزات
Equ ـ لوازم
2ـ10ـ شاخص‌های کنترل سطوح نمایشگاهی
Eeff ـ ارزیابی کارآیی ساختمان
Erev ـ ارزیابی بهره برداری مفید
Edis ـ ارزیابی توزیع سطوح خالص
فصل ششم (تبدیل ایده به فرم) 53
فصل هفتم (نقشه ها) 226
| فرمت فایل: Word (قابل ویرایش) |
| تعداد صفحات: 245 |
| حجم: 10.56 مگابایت |