ویژگی های معماری بومی مناطق سرد
اگرچه میزان سرما ودوام آن در مناطق سرد متفاوت است ولی به طور کلی اصولی که برای جلوگیری از اتلاف حرارت ساختمان در قسمت های مختلف این مناطق رعایت شده یکسان و به طور عمده شبیه به اصولی است که در معماری منلطق گرم وخشک مورد توجه بوده است با این تفاوت که در مناطق سرد منبع ایجاد حرارت در داخل ساختمان است همچنین در این مناطق تا حد ممکن تلاش شده به شکل طبیعی یا با استفاده از بخاری های بزرگ گرمای ناشی از (حضور ) افراد پخت وپز یا حتی حیوانات ساختمان گرم شود اصول کلی و عمده ای که در معماری بومی این مناطق رعایت شده عبارت اند
- استفاده از پلان متراکم وفشرده
- به حداقل رساندن سطح خارجی در برابر حجم مورد پوشش
- استفاده از مصالح با ظرفیت و عایق و حرارت خوب
- به حداقل رساندن میزان تعویض هوای داخلی و تهویه طبیعی ودر نتیجه جلوگیری از ایجاد سوز در داخل و خروج حرارت داخلی به خارج از ساختمان
- انتخاب بام های مسطح ونگهداری برف بر روی بام ها به عنوان عایق حرارتی
تنها تفاوت بین معماری این مناطق و مناطق گرم و خشک تمایل و ضزورت استفاده از حرارت ناشی از تابش آفتاب در داخل ساختمان در فصل زمستان است البته این نیاز معمولا تحت شعاع تاثیر باد و سرمای ناشی از وزش آن بر ساختمان قرار می گیرد ودر مجموع سعی شده سطح خارجی در حداقل ممکن نگه داشته شود ولی در هر صورت برای استفاده از انرژی حرارتی حاصل از تابش آفتاب پوشش سطوح خارجی به رنگ تیره انتخاب شده وابعاد پنجره نیز نسبت به مناطق گرم و خشک افزایش یافته است
به دلیل سرمای شدید هوای این مناطق در مناطق فصل زمستان فرم های باز یا فرم های ضلع های شمالی جنوبی آنها بلند تر از ضلع های شرقی – غربی آنها ست مناسب نیست و بهتر است فرم ساختمان فشرده وپلان آن مربع می باشد ساختمان های دو طبقه که فرم آنها شبیه به مکعب است بهترین نوع ساختمان از نظر کنترل گرمای داخلی در زمستان است
انتخاب جهت قرار گیری ساختمان
- برای ایجاد بهترین شرایط حرارتی در داخل ساختمان (هوای گرم در زمستان و هوای خنک در تابستان ) باید نمای اصلی روبه رو به جنوب باشد
- اگر چه نما های جنوب شرقی و غربی آفتاب را به طور یکنواخت تر دریافت می کنند ولی در تابستان گرم تر و در زمستان از نمای جنوبی می شوند
- دیوار های شرقی وغربی در تابستان گرم تر ودر زمستان سرد تراز از دیوارهای جنوبی جنوب شرقی و جنوب غربی می شوند