فضای شهری: میدان و خیابان
به اعتقاد راب کریر، بدون تحمیل معیارهای زیباییشناختی حتی فضاهای بین ساختمانها نیز در شهرها به عنوان فضاهای شهری قلمداد خواهند شد، بنابراین وضوح ویژگیهای هنری و کیفیت زیباییشناختی در فضاها است که منجر میشود به فضاهای باز بیرون، فضای شهری اطلاق شود، این فضاها در دیدگاه کریر در دو نوع میدان و خیابان متجلی میشوند .
کریر خیابان و میدان را به عنوان دو عنصر اصلی فضای شهری دانسته و علاوه بر ویژگیهایی که برای هر یک قائل است بر اتصال مناسب بین خیابان و میدان در طرحهایش و نیز به رعایت مقیاس انسانی در طراحی فضاهای عمومی تأکید میورزد.
“میدان اولین تمهیدی است که انسان برای استفاده از فضای شهری به کار برد، میدان از تجمع خانهها دور تا دور یک فضای باز به وجود آمد. این چیدمان کنترل بسیاری در فضای درونی، خارجی و آمادگی دفاعی در برابر حملات بیرونی را امکانپذیر ساخت “. نمونههای بسط یافته و نمادین آنها درگذشته به صورت اگورا، فورم، دیر، حیاط مسجد و… نمود یافت سپس در دوران بعدی به صورت محوطههای بازارها، زمین های رژه، میدانهای تشریفاتی،فضا های مقابل کلیسا و مراکز حکومت شهر شکل گرفت(امروز این میادین در اکثر مناطق کارکرد و محتوای نخستین خود را از دست داد و فقط از جنبه میراث فرهنگی حفاظت میشوند).
در تشریح خیابان به عنوان دومین جز فضای شهری، وی آن را حاصل شکلگیری نامتمرکز خانهها و ساختاری برای توزیع زمین می داند. خیابان به ندرت به عنوان یک فضای مستقل و جدا عمل میکنند و به طور کلی بخشی از یک شبکه است. کریر خیابان در دو دسته خیابان های مسکونی و خیابان های تجاری دسته بندی نموده است.
وی خیابانهای مسکونی را محل گذر و گردش عمومی می داند، و معتقد است خیابانهای تجاری میباید به گونهای متفاوت از خیابانهای مسکونی بنا شوند؛ عرض خیابان تجاری از دید کریر میباید به اندازهای تعیین شود که عابرین در یک سوی خیابان بدون عبور ازآن ویترین مغازهها در سوی دیگری را ببینند. کریر در طرح خیابان ها جداسازی پیاده رو و سواره رو را به دلیل انزوایی که منطقه عابر گذر درگیر آن می شود، نفی می نماید. به اعتقاد کریر طرح خیابانها را میتوان بینهایت بسط داد ولی آنچه بر شکلگیری خیابانهای متعدد و جالب توجه در شهرها موثر است، تنها تاریخ شهر، نشیب و فراز و جمعیت آن می باشد