جوشقان و کامو

این شهر در بخش قمصر شهرستان کاشان و در دامنه کوه کرکس قرار دارد. جوشقان و کامو در 60 کیلومتری کاشان و 90 کیلومتری اصفهان قرار گرفته‌است. این شهر از ادغام دو روستای جوشقان و کامو تشکیل شده‌است و شهرداری این شهر در 23 اسفند 1380 آغاز به‌کار کرد. آب و هوای این شهر، سرد و معتدل است. دو کوشک (کاخ) در جوشقان وجود داشته‌است، یکی در جنوب روستا و دیگری در شمال آن. نام این روستا نیز کوشکان (به تلفظ محلی: کوشکون) است که با نگارش عربی‌وار ملایان به صورت جوشقان درآمده‌است. نام کامو نیز از کام‌آو (کام آب=دهانهٔ آب) ریشه گرفته‌است. اقتصاد و دیدنی‌ها به باور آرتور پوپ در کتاب هنر ایران، جوشقان، در روزگار صفوی مرکز کارگاه‌های سلطنتی بافت بوده‌است. از حدود 150 قالی نفیس ایرانی که او در کتابش معرفی کرده، 36 نمونه آن جوشقانی است. از کشتزارهای جوشقان و کامو هر ساله 500 تن گل محمدی به‌دست می‌آید و به خاطر هوای خوب آن بوته‌های گل محمدی تا 60 روز گل دارند. دشت‌های کامو نیز از چراگاه‌های خوب ناحیه مرکزی ایران است. گلاب به دست آمده گاه به خارج از کشور هم صادر می‌شود. انگور و کشمش از دیگر محصولات این شهر است. در این شهر درختان گردوی 200ساله‌ای وجود دارد که محصول فراوانی هم می‌دهند. این شهرستان 4امامزاده دارد: «قاسم» و «محمد» در جوشقان و «محمد» و «عبدالله» در کامو. قلعه دز و قلعه میرزا حسن خان در کامو از آثار دیدنی آن است. از بزرگان این شهر می‌توان به میرعلاءالدین اشاره کرد که بقعه‌اش هنوز پابرجاست. سنگ‌های بنای میدان آزادی تهران همه از کوهی در جوشقان کنده شده‌اند. احداث بلوار اصلی جوشقان، خیابان باهنر، خیابان شهیدآوینی، کتابخانه و مجتمع فرهنگی، و مصلای جدید نماز از طرح‌های در دست اقدام در جوشقان و کامو هستند. در جوشقان و کامو، 35 روز پیش از نوروز، روز اول سال است. در میان جوشقانی‌ها و کامویی‌ها رسم است که مردان در این روز به زنان هدیه‌ای بدهند که به آن «اسفندی» می‌گویند. این رسم مشابه رسم هدیه روز والنتین است. از جشن‌های دیگر محلی جشن «قوچ پاجن» (قوچ (گوسفند نر) و پازن (بز نر)) است. در این جشن مردم به شاخ قوچ‌ها انار می‌آویزند تا بره‌های بیشتری به‌دنیا آورد. شیرینی بومی جوشقان برشتوگ نام دارد. قالی و سفره‌بافی از صنایع دستی اصلی محل (بوده)است. ویژگی نقشه قالی جوشقان، ترنج لوزی‌شکلی است که با خطوط دندانه‌ای رسم شده. زبان مردم جوشقان و کامو از گویش‌های ایرانی مرکزی است. در جوشقان تمامی افراد از کوچک به بزرگ حتی جوشقانیهایی که سالیان دراز در خارج از جوشقان بوده و با زبان فارسی صبحت می‌کنند هنگامی که وارد جوشقان می‌شوند با زبان محلی تکلم می‌کنند. ادوارد براون انگلیسی که در زمان ناصرالدین شاه قاجار در تاریخ چهارم اکتبر 1887 میلادی تا سپتامبر 1888.م به صورت یک جهانگرد به ایران آمده و کتابی به نام «یکسال در میان ایرانیان» را به رشته تحریر درآورده هنگام عبور از کاشان به اصفهان توقف کوتاهی در روستای «قهرود» کاشان وقاع در سی کیلومتری شمال جوشقان قالی داشته و تحقیق مختصری را در مورد این زبان انجام داده است.او می‌نویسد: «راجع به مبدا و چگونگی پیدایش این زبان از مردم سوال کردم ولی آنها نتوانستند جوابی به من بدهند و همین قدر گفتند که فارسی قدیم است. در ایران فارسی قدیم به تمام لغات و ریشه‌هایی اطلاق می‌شود که در زبانهای پهلوی جدید و پهلوی قدیم و ریشه‌های سانسکریت وجود داشته است. اما زبان قهرودی ( جوشقانی) یک رشته زبان تقریباً مستقلی است که در قسمت مهمی از ایران و با تغییر لهجه متداول می‌باشد و زبان نطنزی همین زبان است. این زبان همچنین با زبان زردشتیان یزد و کرمان قرابت زیادی دارد.» در قدیم فرهنگ جغرافیایی ایران ج 3 می‌نویسد: جوشقان قصبه مرکزی دهستان تابع بخش میمه شهرستان کاشان و به جوشقان قالی معروف است. جوشقان میمه را بواسطه معروفیت قالی آن جوشقان قالی مینامند. این قصبه در 18 هزارگزی شمال میمه واقع و دارای 2766 تن جمعیت است. آب قصبه از 7 رشته قنات و رودخانه کن تامین می‌گردد. محصول عمده آن غلات، حبوبات، انگور و سیب زمینی و میوه‌جات سردسیری و لبنیات و صنایع دستی قالی بافی بدون نقشه و کرباس‌بافی است. قالیهای نقش جوشقان در کشور معروف است. خط تلفن کاشان به میمه از این قصبه میگذرد. راه فرعی ماشین‌رو به میمه و دبستان و 20 باب دکان دارد. مزارع وروستای چوگان که مابین کامو و جوشقان است و حدود صد خانوار در ان زندگی میکنند که مسجد جامع ان در منطقه معروف است و معجزات زیادی داره، روانج و چند مزرعه کوچک دیگر جزء این قصبه‌است. از آثار قدیم برج خرابه روی تپه مجاور و بنای امامزاده آن است. منبع: بنیاد فرهنگ کاشان