کارتون ناقوس گلدکن

کارهای بزرگ در یک جای دور

فاطمه عبدلی

 

وقتی آن بابا با آن صدای متوهمش می‌گفت« «ناقوس گلدکن» حس می‌کردم به این دنیا تعلق ندارم. یک چیز عجیبی این کارتون داشت. شاید الان که بزرگ شدم اگر دوباره ببینم بفهمم چی به سرم می‌آورده و چه‌طوری!

آن موقع باعث می‌شد فکر کنم یک دنیای دیگری هم هست؛ یک جایی پشت کوه‌ها، یک جای خیلی دور. یک جایی که یک روزی قرار است بروم.

دنیایش رنگی نبود، همه آدم‌ها یک هدفی داشتند. همه با هم دنبال یک چیز بودند. به نظرم آدم‌های مهمی می‌آمدند که کارهای مهمی داشتند. سیل می‌خواست بیاید یا یک همچین چیزی و آن‌ها باید می‌رفتند ناقوس را پیدا کنند. نمی‌دانم دیگر بیشتر نمی‌دانم. ولی خیلی دلم می‌خواست کارتونی بشوم و بروم آن تو. به نظرم آن‌جا از این جایی که تویش بودم خیلی دور بود. خیلی خیلی دور. همین‌اش را می‌خواستم. همین یک چیز دیگر بودن را. همین یک جور دیگر و یک مدل دیگر بودنش را. خیلی وقت‌ها عروسک‌هایم را می‌چیدم توی کاسه و ماهی‌تابه و روی رودخانه خیالی حرکتشان می‌دادم به سمت ناقوس گلدکن. می‌خواستم من هم آدم مهمی باشم که کارهای بزرگ می‌کنم. من و یارانم (عروسک‌هایم) توی آن دنیای ثابت، توی آن نقاشی ها می‌خواستیم برویم. ناقوس را به صدا در بیاوریم. فقط حیف که مامان صدایش در می‌آمد و کاسه و ماهی تابه را لازم داشت و گرنه حتما می‌توانستیم زمزمه گلدکن را بشنویم.