چکیده:
وصیت به معنای توصیه و سفارش فردی با فرد دیگر است.وصیِت از ریشه «وَصِیَ» است که در لغت به معنای گیاهان بههم وصل شده و بافته شده آمده و «أرض واصیه» یعنی زمینی که سراسر پوشیده از گیاه بههم متصل.«وصیت» در اصطلاح علم اخلاق با پند و موعظه سفارش کردن بر دیگری، جهت فرمان بردن و عمل نمودن است و در اصطلاح فقه این است که انسان، تملیک و واگذاری عین مال یا منفعت آن را بعد از وفات خودش به شخص دیگر یا عموم مردم سفارش کند؛ بهطوریکه تصرف در اموال وی بعد از مرگش برای دیگران مباح باشد.
کلید واژه ها:وصیت ، اموال ، وصی ،
مقدمه:
«وصیت» عبارت است از برنامههای عهد و إیصال(رساندن)، و آن همان چیزی است که به آن وصیت میشود؛ و «وصیّ» کسی است که متّصف به تعهّد و إیصال باشد؛ این معنی بر «موصی(وصیت کننده)» که تعهد میکند، نیز صدق کرده، و همچنین بر «موصی الیه» نیز صدق میکند، که قبول إجراء تعهد نموده و تحقّق رساندن وصیت به دست ایشان است.
فهرست مطالب
مقدمه
وصیت در قرآن
سفارش و موعظه
۱. خداوند، برترین موعظه کننده
۲. توصیه در سیره پیامبران
وصیت از نگاه فقهی
انجام وصیت
توجه به وصیت
حضور شاهد در ثبت وصیت
تغییر دادن وصیت
اصلاح وصیت
وصیت درفقه
نتیجه گیری:
منابع:
فرمت فایل: Word (قابل ویرایش)
تعداد صفحات: 11
حجم: 69 کیلوبایت