نباید بستن اندر چیز و کس دل       که دل برداشتن کاریست مشکل سعدی نمی توان به تو شرح بلای هجران کرد     فتاده ام به بلایی که شرح نتوان کرد هلالی جغتایی نمی دانم چه می خواهم بگویم       زبانم در دهان باز بسته ست هوشنگ ابتهاج نابرده رنج گنج میسر نمی شود       مزد آن گرفت جان برادر که کار کرد سعدی نا کرده گناه در جهان کیست بگو       وان کس که گنه نکرد چون زیست بگو خیام نیشابوری ندانستم چو نیکو قدر ایام جوانی را       دلم خون می شود چون بشنوم نام جوانی را کاظم پزشکی نشاط جوانی ز پیران مجوی        که آب رفته باز نیاید به جوی سعدی نشود فاش کسی آنچه میان من و توست تا اشارات نظر نامه …

منم که شهره شهرم به عشق ورزیدن         منم که دیده نیالوده ام به بد دیدن حافظ   موی سپید را فلکم آسان نداد        این رشته را به نقد جوانی داده ام رهی معیری   می رسد روزی که شرط عاشقی دلدادگی ست آن زمان، هر دل فقط یک بار عاشق می شود خلیل ذکاوت   می رود عمر عزیز ما، دریغا چاره چیست دی برفت و میرود امروز و فردا، چاره چیست   می روی و گریه می آید مرا      ساعتی بنشین که باران بگذرد امیر خسرو دهلوی   می یابم از خود حسرتی باز از فراق کیست این آماده ی صد گریه ام از اشتیاق کیست این وحشی بافقی   من اگر نیکم و گر بد تو برو خود …

لازمه عاشقیست رفتن و دیدن ز دور      ور نه ز نزدیک هم رخصت دیدار هست لذت اندر ترک لذت بود، ای آزادگان      ما گدایان ترک این لذت نمی دانسته ایم لطف حق با تو مدارا ها کند        چون که از حد بگذزد رسوا کند   لوتی تو برو لقمه ی خود گاز بزن          کم پشت سر خلق خدا ساز بزن لب میالای به شعری که ندارد شوری              شاعری قدرتو داند که شعوری دارد. لبخند تو خلاصه خوبیهاست                           لختی بخند خنده گل زیباست لبت نه میگوید و انگار میگوید دلت اری که اینسان دشمنی یعنی که خیلی دوستم داری …

گر مرد رهی میان خون باید رفت         از پای فتاده سرنگون باید رفت عطار نیشابوری گر نمی کوشی به درمانم به آزارم مکوش      مرهم دل نیستی، بر سینه پیکانی چرا؟ حمید سبزواری گر تو خواهی عزت دنیا و دین       عُزلتی از مردم دنیا گزین سهایی گفت آسان گیر بر خود کارها کز روی طبع      سخت می گیرد جهان با مردمان سخت کوش حافظ گفتم از دل برود چون ز مقابل برود       غافل از اینکه چو رفت از پی او دل برود امید اصفهانی گفتم که خطا کردی و تدبیر نه این بود      گفتا چه توان کرد که تقدیر چنین بود حافظ گفتن بسیار نه از نَغزی است      ولوله ی طبل ز بی مغزی است جامی گفته بودم چو بیایی غم …

کربلا به خون خود تپیدن است       جرعه جرعه مرگ را چشیدن است مرتضی امیری کار با جذبه ی عشق است عزیزان ور نه            بوی پیراهن یوسف گرهی بر باد است صائب تبریزی کار پاکان را قیاس از خود مگیر         گر چه ماند در نبشتن شیر شیر مولوی کاش می دیدی به چشم عاشقان رخسار خویش       تا دریغ از چشم خود می داشتی دیدار خویش صائب تبریزی کاش می شد که پریشان تو باشم           یا نباشم یا از آن تو باشم سلمان هراتی کدام دانه فرو رفت در زمین که نرست         چرا به دانه ی انسانیت این گمان باشد مولوی کرد روزی که قضا شادی و غم را قسمت        چشم خونبار من شد، لب خندان از تو حزین لاهیجانی کردم سفر …