تیربار

تیربار

اولین تیربار در سال 1883 توسط هیرام ماکسیم در ایالات متحده اختراع شد و برای اولین بار در جنگ مستعمره ای جنوبی صدای شلیک آن به گوش رسید.در طول جنگ اول جهانی نیز طرف های درگیر به طور گسترده از تیربارهای سبک و سنگین استفاده کردند که تلفات سنگینی خصوصا در درگیری های فرسایشی اواخر جنگ در برداشت.نقش تیربارها در جنگ جهانی دوم چه علیه اهداف زمینی و چه علیه اهداف هوایی غیر قابل انکار است که در این میان آلمان ها به پیشرفت های فوق العاده ای دست یافته بودند.امروزه نقش اصلی تیربارها تامین آتش مسلسل علیه پیاده نظام دشمن و وسایل نقلیه زره پوش می باشد.یک تیربار با کالیبر 12.7/50 به سادگی اهدافی که به صورت سبک زره پوش شده اند مثلا بیشتر انواع هلیکوپترها را از بین می برد.تقریبا تمام جوخه های پیاده نظام و حتی زرهی در جنگ ها حداقل یک تیربار سبک در اختیار دارند که اهمیت قدرت آتش این سلاح ها را کاملا آشکار می سازد.

بیشتر تیربارهای سبک و سنگین دارای لوله های اضافی هستند که در شرایط درگیری و میدان های جنگ به سادگی و در چند ثانیه قابل تعویض می باشند.قابل توجه است به دلیل حجم بالای شلیک حرارت بالایی در لوله ی تیربارها ایجاد می شود که از دقت شلیک حرارتی بالایی در لوله ی تیربارها ایجاد می شود که از دقت شلیک و عمر لوله تا حد بالایی می کاهد و با تعویض آن می توان زمانی را برای خنک شدن لوله در نظر گرفت در حالی که همچنان به شلیک ادامه داده می شود.
سیستم تغذیه تقریبا تمام تیربارهای متوسط و سنگین به صورت کمربندی و یا زنجیری است که در سلاح مدرن امروزی جنس آن از فلز بوده و به دو صورت یکپارچه و جدا شونده می باشد.
در سیستم تغذیه جدا شونده هر کدام از فشنگ ها توسط رابطی به دیگری متصل شده است که بعد از شلیک این رابط ها جدا می شوند.در سیستم یکپارچه حتی بعد از شلیک کمربند به صورت یک قطعه باقی می ماند.به طور معمول ظرفیت فشنگ کمربندها “قطار فشنگ” 50 تا 100 تیر در سلاح های سنگین و در سلاح های متوسط و سبک بین 100 تا 250 تیر می باشد.در بیشتر تیربارها سبک دستی خشاب های کاسه ای تکی و دوتایی 30 تا 100 تیر مورد استفاده قرار می گیرند.البته برای تغییر از حالت خشابی به حالت کمربندی تغییرات کوچکی در سلاح باید داده شود که ممکن است در بعضی از تیربارها چنین تغییراتی مورد نیاز نباشد.قابل ذکر است که تیربارهای سبک دستی معمولا همان تفنگ های تهاجمی سربازان پیاده نظام می باشند ولی با لوله ی قوی تر و اضافه شدن دو پایه به آنها به آنها برای حجم آتش بالا و دقیق بهسازی شده اند.

Gatling Gunsیا توپ چرخان

در سال 1862 شخصی به نام دکتر گتلینگ مسلسلی اختراع کرد که با دست عمل کرده و چند لوله داشت و تبدیل به یکی از موفق ترین طرح های ارائه شده در کلاس خود شد.
این تیربار به تدریج پیشرفت کرده و تبدیل به یکی از سلاح های استاندارد توپخانه شد.بیشتر توپ های چرخان از شش تا ده لوله تشکیل یافته اند که حول یک محور مشترک می چرخند و از کالیبرهای استاندارد سلاح های تهاجمی یا تیربارهای پیاده نظام و همچنین در کاربردهای دریایی از کالیبرهای بزرگ یک اینچی (25 میلیمتری) و حتی 53 میلیمتری استفاده می کنند.
مکانیزم این سلاح ها بدین گونه است که در هنگام چرخش سیستم گرداننده در پشت سلاح لوله ها نیز می چرخند.با توجه به اینکه هر کدام از لوله ها دارای مکانیزم گلنگدن مختص خود می باشند در یک دور کامل فقط یکبار شلیک می کنند که این عمب موجب پایین ماندن درجه حرارت لوله بدون کاهش ریت شلیک می گردد

البته توپ های چرخان تا جنگ جهانی دوم زیاد مورد توجه قرار نگرفتند تا زمانی که سرعت هواپیماها به حدی افزایش یافت که نیاز به یک سلاح سریع که در درگیری های کوتاه توانایی شلیک تعداد زیادی تیر داشته باشد کاملا احساس شد.این نیاز در نهایت موجب پدید پروزه ولکان توسط کمپانی جنرال الکتریک ایالت متحده شد.

پروژه ولکان همان توپ چرخان دکتر گتلینگ بود که به جای هندل دستی از یک موتور الکتریکی برای چرخش آن استفاده می شد و ریت آتشی در حدود چهار هزار تیر در دقیقه داشت.
بعد از مدتی سلاح M-61 بوجود آمد که به سلاح استاندارد نیروی هوایی ایالات متحده شد. M-61 و M-163 نیز انواع توپ های ضد هوایی این سلاح بودند و نیروی دریایی نیز برای درگیری های نزدیک خود “Close-In Weapon System” سلاح پایه را مورد بهسازی قرار داد که با نام Vulcan-Phalanx CIWS شناخته می شود.

در اوایل دهه ی شصت زمانی که ایالت متحده خود را در میان نا آرامی های هند و چین دید نظامیان این کشور بزودی دریافتند که نیاز یه یک قدرت آتش بالا بر علیه پیاده نظام و شبه نظامیان دشمن دارند.برای این کار منظور جنرال الکتریک توپ چرخان M-61 را تا حد استفاده از کالیبرهای 51*7.62 میلیمتری ناتو کوچکتر کرده و نام M-134 را بر آن نهاد.این سلاح توانایی شلیک چهار هزار تیر در دقیقه را داشته و در کوتاه ترین وقت ممکن انواع هلیکوپترها اعم از تهاجمی یا چند منظوره مورد استفاده قرار گرفت.

در هلیکوپتر AH-1G کبرا روی برجک چرخان دماغه و روی بال ها و در هلیکوپتر UH-1 هیوی روی پایلون بال ها و یا در داخل کابین نصب گردید قابل توجه است که در هلیکوپتر هیوی امکان حمل و شلیک دوزاده هزار تیر وجود داشت.

در چند سال اخیر انواع توپ های چرخان با کالیبرهای کوچک نیز شاخته شده و بعضا نیز مورد استفاده قرار گرفتند ولی بدلیل نیروی پس زنی بالا “در حدود 110 کیلوگرم” امکان استفاده ی نفر بدون هیج ساپورتی وجود ندارد “البته بجز در فیلم پریدیتور با بازی آرنولد شوار تزنگر).بدلیل ماهیت ضد زره بودن بیشتر این توپ ها در کالیبرهای بزرگ مورد استفاده قرار می گیرند مانند توپ چرخان 30 میلیمتری با گلوله های اورانیومی GAU-8/A معروف به Monster sun که در هواپیمای پشتیبانی نزدیک و ضد تانک A-10 دیده می شود.

بزرگترین مزیت توپ های چخان ریت آتش بالای آنها می باشد که از 4000 تا 6000 تیر در دقیقه “RPM” و حتی ده تا دوازده هزار تیر در دقیقه در دقیقه متغیر است.چنین نرخ بالای آتشی برای از بین بردن اهدافی که سریع حرکت می کنند کافی است.در حالی که زمان درگیری نیز تا حد بالایی کوتاه می باشد.به طور مثال درگیری های هوایی و نبردهای هوا به زمین از طرف دیگر استفاده از چنین سلاح مرگباری به دلیل بزرگی و اندازه نامتعارف آن محدود می باشد.پیچیدگی آن به دلیل استفاده از سیستم های محرک هیدرولیکی نیوماتیکی و الکتریکی و حتی مکانیزم عمل کننده با گاز نیز باعث افزایش محدودیت ها می شود.

مشکل دیگری که این سلاح ها در کاربردهای هوا به هوا دارند این است که مدت زمانی کوتاه از لحظه قرار دادن انگشت روی ماشه تا رسیدن به RPM مورد نظر لازم است که در درگیری های سریع مانند Dog Fight یا نبرد نزدیک هوایی چنین زمانی کوتاهی به طور مثال در توپ M-61 برابر 4/0 ثانیه ممکن است به قیمت از دست رفتن فرصت تلقی شود.

 

 

 

 

 

موشک ضد زره

موشک ها موتورهایی هستند که نسبت به هر نوع موتور دیگری نیروی بیشتری تولید می کنند. یک موشک می تواند حدود سه هزار برابر موتور یک ماشین در شرایطی که ابعادشان با هم برابر است نیرو تولید کند.

موشک چگونه کار می کند؟

بیشتر موشک های امروزی با سوزاندن سوخت نیرو تولید می کنند. این موشک ها، موشک های شیمیایی نامیده می شوند. موشک ها ترکیبی از مواد شیمیایی به نام پیشران یا propellant را می سوزانند. پیشران موشک از یک سوخت مثل بنزین، کروزن kerosene یا هیدرو‍ژن مایع و ماده ای که اکسیژن را تآمین می کند ساخته شده است. تأمین اکسیژن موجب می شود سوخت بسوزد و به موشک اجازه می دهد که در فضا کار کند. یعنی جایی که هیچ هوایی وجود ندارد.

یک موشک شیمیایی سوخت را در یک محفظه سوخت یا احتراق می سوزاند. سوزاندن، گازی را ایجاد می کند که به سرعت منبسط یا پخش می شود. گاز در همه جهات در داخل موشک منتشر می کند. به هرصورت گازی که به عقب موشک جریان می یابد از میان یک دهانه بیرون می رود. این گاز فرار موشک را رو به جلو هل می دهد.

بیشتر موشک های فضایی دو یا سه بخش دارند که مرحله نامیده می شود. این موشک ها، موشک های چند مرحله ای نامیده می شوند.

هر مرحله یک موتور موشک و پیشران دارد. مرحله اول بالابرنده booster نامیده می شود که موشک را پرتاب می کند. بعد از این که مرحله اول بیشتر سوختش را می سوزاند، موشک این بخش را می اندازد و مرحله دوم را مورد استفاده قرار می دهد. موشک به این ترتیب هر مرحله را بعد از دیگری مورد استفاده قرار می دهد.

موشک های چند مرحله ای برای پروازهای طولانی نزدیک زمین و پروازهای به سوی فضا مورد استفاده قرار می گیرند.

آنها می توانند نسبت به موشک هایی که تنها یک مرحله دارند به سرعت های بالاتری برسند. زیرا وزن این موشک ها با افتادن مرحله ها پس از تمام شدن پیشرانشان افزایش می یابد. یک موشک سه مرحله ای می تواند حدود سه برابر سریع تر از یک موشک یک مرحله ای که همان مقدار سوخت را حمل می کند حرکت کند.

کاربردهای موشک ها

انسان موشک را بیشتر برای تحقیقات علمی،‌ سفر فضایی و جنگ مورد استفاده قرار می دهد. موشک ها همچنین برای پرت کردن فضاپیمای بدون سرنشین و ماهواره هایی که به داخل مسیر دایره ای اطراف زمین که مدار نامیده می شود فرستاده می شوند، مورد استفاده قرار می گیرند. این موشک ها، موشک های حمل کننده یا carrier یا ابزار پرتاب نامیده می شوند. دانشمندان موشک ها را برای کشف و تحقیق درباره آب و هوای اطراف زمین و نیز برای رفتن به داخل فضا مورد استفاده قرار می دهند. همچنین موشک ها ماهواره ها را به بالا و به داخل مدار اطراف زمین می برند. این ماهواره ها تصاویری از آب و هوای زمین می گیرند. آنها اطلاعات دیگری هم برای مطالعات علمی جمع آوری می کنند.

همچنین بعضی از موشک ها ابزاری به فضای دور حمل می کنند تا سایر سیاره ها مورد مطالعه قرار گیرد. بعضی از ماهواره ها برای فرستادن پیام در فضاهای دور مورد استفاده قرار می گیرند. همچنین موشک ها نیروی مورد نیاز فضاپیماها را تأمین می کنند. موشک V زحل که فضانوردان را به ماه می برد، قوی ترین وسیله پرتابی است که تاکنون به وسیله ایالات متحد آمریکا ساخته شده است. این موشک مدت زیادی مورد استفاده قرار گرفت.

دانشمندان عقیده دارند که چینی ها موشک را اختراع کرده اند. اما هیچ کس نمی داند که دقیقاً چه موقع این اتفاق افتاده است. مورخان از “تیرهایی از آتش که پرواز می کردند” و حدود 800 سال قبل به وسیله ارتش های چینی مورد استفاده قرار گرفتند را توصیف می کنند. حدود 100 سال بعدتر، استفاده از موشک ها در بیشتر آسیا و اروپا گسترش یافت. این موشک های ابتدایی ترکیبی از ذغال چوب و مواد شیمیایی به نام پودر سیاه را می سوزاندند.

در ابتدای قرن نوزدهم، کلنل ویلیام کنگرو از ارتش بریتانیا موشک هایی را درست کرد که می توانستند مواد منفجره حمل کنند. بعضی از این موشک ها قادر بودند 5/1 مایل یا 4/2 کیلومتر حرکت کنند. نظامیان بریتانیایی موشک کنگرو Congreve را در طول جنگ سال 1812 (1815-1812) بر ضد ارتش ایالات متحده مورد استفاده قرار دادند. اتریش، روسیه و چند کشور دیگر هم موشک های نظامی را در طول قرن 19 توسعه دادند.

در سال 1926 دانشمند موشکی آمریکایی رابرت. اچ. گدارد اولین موشک با پیشران مایع را ساخت. این موشک می توانست 184 پا یا 56 متر با سرعت حدود 60 مایل (97 کیلومتر) در ساعت به داخل هوا بالا رود.

در طول جنگ جهانی دوم (1945-1939) دانشمندان موشکی آلمان موشک های قدرتمند V2 را با موفقیت ساختند. آلمان، لندن را در طول ماه های آخر جنگ با صدها موشک V2 بمباران کرد. نیروهای آمریکایی بسیاری از موشک های V2 را ضبط کردند را برای استفاده در تحقیقات به ایالات متحده بردند.

اولین موشک هایی که رو به بالا حرکت می کرد، در طول جنگ جهانی دوم در ایالات متحده طراحی و ساخته شد. این موشک ها 75 مایل یا 121 کیلومتر به داخل هوا بالا می رفتند.

در 14 اکتبر سال 1947 کاپیتان چارلز. ای. یی گر charles E. Yeager از نیروی هوایی ایالات متحده اولین پرواز را با سرعت بالاتر از سرعت صوت انجام داد. او با یک هواپیمای با نیروی موشک به نام X-1 پرواز کرد.

در دهه 1960 یک هواپیما با نیروی موشک به نام X-15 به سرعت 4520 مایل یا 7272 کیلومتر در ساعت رسید. این بیشتر از شش برابر سرعت نور بود.

عصر فضا در چهارم اکتبر سال 1957 شروع شد. موقعی که اتحاد شوروی یک موشک را برای پرتاب اسپوتنیک یک، اولین ماهواره مصنوعی جهان مورد استفاده قرار داد.

در 31 جان ارتش آمریکا اولین ماهواره آمریکایی را به مدار پرتاب کرد که اکسپلورر یک نام داشت. در 12 آوریل 1961 یک موشک اتحاد شوروی با یک انسان یعنی یوری گاگارین برای اولین بار به مدار اطراف زمین رفت. در 5 می 1961 یک موشک سرنشین دار آمریکایی به فضا رفت. در 12 آوریل سال 1981، ایالات متحده اولین شاتل فضایی که کلمبیا نام داشت را با نیروی موشک به مدار زمین فرستاد. در اول فوریه سال 2003 کلمبیا، -مانند چلنجر Challenger در سال 1986- تکه تکه شد و همه سرنشینانش کشته شدند.

انواع موشک های ضد زره:

موشک ضد زره Mokopa

Mokopa یک موشک ضد زره هواپرتاب است ک در آفریقای جنوبی و توسط شرکت Denel Aerospace Systems که سابقا Kentron نام داشت برای استفاده در هلیکوپتر های تهاجمی ارتش آفریقای جنوبی ملقب به Rooivalk طراحی و ساخته شده است.نمونه های اولیه این موشک دارای هدایت غیر فعال لیزری SAL هستند و این در حالی است که پک های هدایتی دیگری را نیز میتوان روی آن نصب کرد که شامل جستجوگر رادار موج میلیمتری MMW و جستجوگر دورنگی فروسرخ میباشند.

تمام نمونه های این موشک دارای دو قابلیت مهم قفل قبل از شلیک LOBL و قفل بعد از شلیک LOAL می باشند که البته نمونه های اولیه و قدیمی تر تنها دارای قابلیت قفل قبل از شلیک بودند که با نصب پک جدید به قابلیت قفل بعد از شلیک هم دست پیدا کردند.

قفل بعد از شلیک یک قابلیت بسیار مهم و راهبردی است به طوری که موجب میشود تا خطرات احتمالی برای هلیکوپتر از جانب پدافند زمینی دشمن بسیار کاهش یابد. همچنین این قابلیت از آن جهت اهمیت دارد که می توان موشک را در جهتی غیر از جهت هدف شلیک کرد تا احتمال هشیاری نیروهای دشمن کمتر باشد و بعد از آن یا قفل بر روی هدف موشک تغییر جهت داده و به سوی هدف حرکت می کند.

اما شاید یکی از مهمترین ویژگی های این نوع هدایت در عملیات ویژه باشد که هلیکوپتر حامل این موشک آن را شلیک می کند و نیروهای ویژه با دستگاه هدایت لیزری گرای مورد نیاز را به موشک می دهند و آن را به سوی هدف خود هدایت می کنند. در این صورت احتمال هشیاری نیروهای مقابل خیلی کاهش می یابد چون متوجه پرده حامل موشک نخواهند شد و لذا انتظار درگیری را نخواهد داشت.

اما مراحل طراحی این موشکدر نوامبر سال 1996 در حالی وارد فاز نهایی خود شد که علت آن قطع امید آفریقای جنوبی از بدست اوردن موشک هلفایر بود و دلیل آن چیزی جز تحریم امریکا نبود.

اولین آزمایشات شلیک از هوای این موشک در سال 1999 شروع شد و اولین آزمایشات مربوط به سیستم های هدایتی این موشک در سال 2000 شروع شد.

اما در سال 2005 توسعه این موشک تریبا کامل شده بود و این موشک به اسکادران های Rooivalk نیروی هوایی و هوانیروز افریقای جنوبی تحویل شد اما تا سال 2008 این موشک ها به طور کامل بر روی این پرنده ها عملیاتی نشدند.

در طی این سه سال وقفه ارتش آفریقای جنوبی بیکار ننشست و شروع به عیب یابی و آموزش تاکتیک های جنگی خود با این موشک کرد و در عین حال این ارتش با انجام آزمایشات دقیق شروع ارزیابی این موشک و همچنین بررسی مشکلات فنی احتمالی و ترک های کوچک در این موشکها کرد.

اما در حالی که این موشک در اصل برای حمل در هلیکوپتر طراحی وساخته شده بود آفریقای جنوبی شروع به انجام آزمایشاتی برای سازگار سازی این موشک با سایر ادوات جنگی شامل خودروهای زرهی و قایق های موشک انداز کرد و در این حین این موشک را به یک سرجنگی ضد کشتی هم مجهز کرد.

Mokopa از یک سر جنگی خرج گود ضد تانک با قدرت انفجاری بالا HEAT بهره میبرد که قابلیت نفوذ در 1350 م م زره را دارد و همچنین از پس زره های واکنش دهنده هم بر می آید و این به ان معناست که این موشک قابلیت درگیری با هر نوع خودروی زرهی و تانک سنگین را داراست.

در صورت تمایل مشتر این موشک قابلیت نصب یک سرجنگی ضد کشتی را هم دارد که میتوان از آن بر روی قایق ای کشتی و همین طور هلیکوپتر های گشت دریایی برای مقاصد ضد کشتی بهره برد.

طبق اظهارات مقالمات رسمی شرکت سازنده و همینطور ارتش افریقای جنوبی این موشک یکی ار دقیق ترین موشک های ضد زره به حساب میآید که ضریب خطایی معادل 300 م م در حد اکثر برد خود را دارد.

مشخصات فنی:

نوع: موشک ضد زره هواپرتاب

سازنده: آفریقای جنوبی

طول: 1.95 متر

قطر: 0.17 متر

وزن: 49.8 کیلوگرم

برد موثر: 10 کیلومتر

پیشرانه: موتور راکتی سوخت جامد

 

 

موشک ضدزره مالیوتکا
موشک AT-3 Sagger در کشور های غربی با نام مالیوتکا (بچه ی کوچک)  شناخته می شود .

مالیوتکا یک موشک ضد تانک هدایت شونده با سیم است که در زمره ی موشک های نسل اول به شمار می آید و از سامانه ی هدایت دستی بر اساس خط دید استفاده می کند . بی تردید مالیوتکا مشهورترین موشک هدایت شونده ی ضد تانک در تاریخ شوروی سابق است . در مجموع بیش از 200 هزار فروند از این موشک تولید و به فروش رسید . علاوه بر این کشورهای زیادی با الگو برداری از آن نونه های مشابهی را ساختند .

تاریخچه طراحی و کاربرد

طراحی چنین موشکی بر مبنای نمونه های غربی مانند کبرای سویسی و انتک فرانسوی آغاز شد . سرانجام نمونه ی اولیه ساخته شد و پس از آزمایشهای اولیه در دسامبر 1962در سپتامبر 1963 وارد خدمت در ارتش گردید . در ابتدا موشک در یگان های ضد تانک به کار گرفته شد . به علت حد اقل برد 500 متری مالیوتکا در هر گروه یک آر پی جی زن نیز حضور داشت تا شعاع کمتر از 500 متری را پوشش دهد . همچنین موشک بر روی زره پوش ها و بالگرد های روسی نصب گردید . این موشک در جنگ ویتنام علیه نیروهای آمریکایی و در جنگ اعراب و اسراییل توسط مصر و سوریه علیه تانک های اسراییلی با موفقیت مورد استفاده قرار گرفت . همچنین در جنگ ایران و عراق تعداد زیادی از این موشک توسط عراق خریداری و علیه ایران بکار گرفته شد .

موشک مالیوتکا نصب شده بر روی برجک BMP-1

مالیوتکا در حالت حمل تک نفره از روی جعبه ی چمدان مانند پرتاب می شود.این جعبه از فایبر گلاس ساخته شده است و یونیت کنترل موشک در آن جا داده شده است . آماده سازی موشک برای پرتاب 5 دقیقه زمان می برد که طی آن پس از خارج کردن یونیت کنترل از جعبه موشک بر روی آن سوار می شود. موشک توسط فرمان کوچکی بر روی یونیت کنترل آتش هدایت می گردد . کاربر با چشم غیر مسلح می تواند موشک را تا برد 1000 متر هدایت کند اما در برد های بالا تر از یک پریسکوپ با بزرگنمایی 8 برابر استاده می شود . دقت اصابت تا حد زیادی به مهارت کاربر بستگی دارد. بدین منظور کاربرها باید توسط یک شبیه ساز به طور مداوم تمرین کنند تا آمادگی خود را حفظ کنند .

در طول جنگ ایران و عراق بسیار اتفاق می افتاد که این موشک به غنیمت نیروهای ایرانی در می آمد اما به دلیل فقدان تجربه ی لازم همان تعداد نیز کارایی لازم را نداشت . یکی از مشکلات این موشک زمان زیاد لازم برای رسیدن به حداکثر برد است 3000 متر است . این زمان 25 ثانیه است و به هدف این امکان را می دهد تا در پشت یک برآمدگی مخفی گردد یا به کاربر شلیک کند . سرعت موشک تقریبا 120 متر بر ثانیه است . این موشک در طول خدمت دایما مورد بهسازی قرار گرفته است . به عنوان مثال مدل 1970با قدرت نفوذ در زره 460 میلیمتری وسیستم هدایت نیمه اتوماتیک ویا مدل 1992 با سر جنگی حرارتی و قابلیت نفوذ در زره به میزان 800میلیمتر و… بود.

AT 3 هم اکنون در ارتش روسیه با AT5 و AT6 جایگزین گردیده است. کشورهایی چون چین،کره شمالی و تایوان نمونه های مشابه مالیوتکا را ساخته اند ولی یکی از پیشرفته ترین نمونه های آن ساخت ایران است که بسیاری از ویژگی های آن مانند قدرت انهدام کلاهک و مقاومت ان در مقابل جمینگ افزایش یافته است .

کشور های دارنده

افغانستان، الجزایر، آلبانی، آنگولا ،بوسنی، بلغارستان، چین، سوریه، عراق، ایران، مصر ،ویتنام ،حزب الله لبنان، رومانی ،اوگاندا، زامبیا، اسلوونی، هند، لیبی،کره

شمالی،لهستان،پرو،نیکاراگوئه،موزامبیک،مجارستان،اتیوپی،ترکیه،چک اسلواکی(سابق)،کوبا،بنگلادش،کرواسی،ارمنستان

سیستم هدایت چشمی موشک مالیوتکا مدل 9S415

مشخصات

نوع : موشک های ضد تانک

تولید شده در : اتحاد جماهیر شوروی

تاریخچه جنگی :

طراح : دفتر طراحی ماشین سازی (KBM، Kolomna)

تاریخ طراحی :1960

تاریخ تولید : 1961

وزن :

10.9 کیلوگرم (9M14M)

11.4 کیلوگرم (9M14P1)

12.5 کیلوگرم (Malyutka – 2)

12 کیلوگرم (Malyutka – 2F)

طول : 860 میلی متر

عرض : 393 میلی متر (طول بال های هواپیما)

قطر : 125 میلی متر

برد موثر : 500- 3000 متر

وزن کلاهک جنگی :

2.6 کیلوگرم (9M14M، 9M14P1)

3.5 کیلوگرم (Malyutka – 2، Malyutka – 2F)

سرعت :

115 متر بر ثانیه (9M14M، 9M14P1)

130 متر بر ثانیه (Malyutka – 2، Malyutka – 2F)

سیستم هدایت : MCLOS